ΟΝΝΕΔ Κορινθίας

Όλα αυτά τα μεγάλα που μας ενώνουν ...

Έχει γραφτεί από ΟΝΝΕΔ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
Σάββατο, 22 - 09 - 2007
?ρθρο του Προέδρου της Ν.Ε. ΟΝΝΕΔ Κορινθίας Βασίλη Μπαλάφα (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Φωνή της Κορινθίας" στις 27/9/07) Όταν το 1998 ανέβηκα για πρώτη φορά σε αμφιθέατρο ως ομιλητής της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είχα προβληματιστεί εκ των προτέρων σχετικά με ποιόν τρόπο θα έπρεπε να μιλήσω πολιτικά καθώς το συνδικαλιστικό κομμάτι το είχα ήδη σχεδιάσει αφού τα προβλήματα των φοιτητών σε τελική ανάλυση δεν μπορούν παρά να είναι κοινά. Εκείνη την εποχή το ΠΑΣΟΚ διένυε την παντοδυναμία Σημίτη και βάδιζε σε έναν νέο ουσιαστικά ιδεολογικό δρόμο ο οποίος όσο περνούσαν τα χρόνια γινόταν όλο και πιο ξεκάθαρος. Είχα προβληματιστεί γιατί πραγματικά δεν μπορούσα να σκεφτώ με ποιόν τρόπο θα μπορούσαν οι συνάδελφοι της ΠΑΣΠ να αντικρούσουν πολιτικοϊδεολογικά επιχειρήματα τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ είχε ήδη ασπαστεί το μεγάλο όραμα της «ευρωπαϊκής» Ελλάδας, κινείτο στις κορυφογραμμές της χρηματιστηριακής αγοράς με εξαιρετική ικανότητα, είχε εντρυφήσει στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και είχε πάρει διδακτορικό στις θεωρίες της φιλελεύθερης οικονομικής εφαρμόζοντάς τις όμως πάντα με το «δικό» του μοναδικό τρόπο. Λίγο αργότερα θα ερχόταν και εκείνο το περίφημο «Ευχαριστώ τους Αμερικάνους», η παράδοση Οτσαλάν, τα ζεϊμπέκικα και πολλά άλλα που δεν είναι ώρα να αναφέρουμε. Την ίδια ώρα η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ σάρωνε σε ΑΕΙ και ΑΤΕΙ με ελάχιστες εξαιρέσεις, για πολλοστή φορά απεγνωσμένα καλούσε να συγκροτηθούν σε σώμα οι ΕΦΕΕ και ΕΣΕΕ, κρατούσε πάντα υπεύθυνη στάση και δεν έβαζε λουκέτα σε σχολές, ακολουθούσε καινοτόμες πολιτικές και παρήγαγε συνεχώς νέες προτάσεις. Η καθολική της υπεροχή έδειχνε ότι ψηφιζόταν ακόμα και από παιδιά από παραδοσιακές «πασοκικές» οικογένειες τα οποία προφανώς απεξαρτημένα από την οικογενειακή πίεση, ψήφιζαν αυτό που απλά έβλεπαν και βίωναν ότι είναι καλύτερο. .................. για να δείτε ολόκληρο το άρθρο κάντε κλίκ στο Διαβάστε περισσότερα .................. Η ΠΑΣΠ από την πλευρά της, αν και είχε τις αντιρρήσεις της (κυρίως η Νεολαία ΠΑΣΟΚ και για διαφορετικούς λόγους, βλ. μάχη σημιτικών-παπανδρεϊκών) προσπαθούσε με στείρο τρόπο να στηρίξει την κυβερνητική πολιτική η οποία κατά βάθος καταλάβαινε ότι δεν ήταν και πολύ του γούστου της. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι όταν το 2000 μέσα σε αμφιθέατρο ρώτησα τους συναδέλφους της ΠΑΣΠ (με τους οποίους ουδέποτε είχα έντονες αντεγκλήσεις) αν θα ψηφίσουν τη Ν.Δ. σε περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ κάποια στιγμή προτείνει ιδιωτικά Πανεπιστήμια, τότε με πάθος όλοι μαζί μου απάντησαν με ένα μεγαλοπρεπές ΝΑΙ καθώς δεν είχαν πάρει ήδη το μάθημά τους από το πέρασμα του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» στο «πετύχαμε την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ». Γενικά η ΠΑΣΠ φερόταν με την ίδια αλαζονεία που φερόταν το ΠΑΣΟΚ με το να μην συμφωνεί ώστε να συγκροτηθούν τα Κ.Σ. της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ, με το να δίνει θέσεις απλών μελών στα φοιτητικά Δ.Σ. στις αντίπαλες παρατάξεις όπου κέρδιζε, με το να κάνει μονομερείς συναντήσεις με τους Υπ. Παιδείας σε πανελλαδικό επίπεδο. Με μια όμως διαφορά ... ότι η ίδια δεν ήταν πλειοψηφία σε πανελλαδικό επίπεδο. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ από πολύ πριν μιλούσε για τη δημιουργία ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μέσα σε ένα πλαίσιο κρατικού ελέγχου τόσο σε επίπεδο οικονομικής διαχείρισης όσο και σε επίπεδο προγράμματος σπουδών, μιλούσε για το 5 % του ΑΕΠ για την Παιδεία, μιλούσε για ίσες ευκαιρίες, οραματιζόταν την ισχυρή ευρωπαϊκή Ελλάδα ΟΛΩΝ των Ελλήνων, τηρούσε μετριοπαθή στάση, είχε μια πορεία ευθύνης απέναντι στους φοιτητές και το κυριότερο δεν εμφανίστηκε ποτέ ως ουρά ή φερέφωνο της Νέας Δημοκρατίας. Και αυτό το τελευταίο το είχαν κατακτήσει τα περισσότερα στελέχη της όταν συμμετείχαν στις μεγάλες καταλήψεις επί Κοντογιαννόπουλου (ναι εκείνου που αργότερα προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ !!!). Το 2000 μπορώ να πω ότι εξεπλάγην από το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών καθώς θεωρούσα ότι η Ν.Δ. σταδιακά θα κεφαλαιοποιούσε την τεράστια δυναμική της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Και πράγματι το έκανε, απλά μέχρι τότε ακόμα το ΠΑΣΟΚ βάσταγε κάτι από τη «μυρωδιά» του παρελθόντος. Ο μεγάλος ηγέτης Κώστας Καραμανλής είχε καταλάβει ότι η νεολαία θα έδινε τη νίκη, όχι επειδή η νεολαία ήταν καλή στις αφισοκολλήσεις και στην «κινητοποίηση», αλλά επειδή έδινε καθημερινά τις μάχες της μέσα στα αμφιθέατρα σε επίπεδο παραγωγής πολιτικής, σε επίπεδο λόγου, σε επίπεδο πράξεων και έργων, σε επίπεδο συνεργασίας, ομαδικής δουλειάς, σε επίπεδο αντιμετώπισης των φοιτητών ως σύνολο και όχι ως «οι δικοί μας και οι άλλοι», με αποκορύφωμα το μότο «Ψηφίστε ακόμα και τους άλλους» όταν προσπαθούσε να δώσει λύση στο αδιέξοδο της αποχής στις φοιτητικές εκλογές. Ο Κώστας Καραμανλής έδωσε ευκαιρίες στους νέους πολιτικούς, στήριξε την ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ταυτίστηκε με την ΟΝΝΕΔ και όταν έγινε Πρωθυπουργός, στην πρώτη θητεία του, έφτιαξε μια Κυβέρνηση ΟΝΝΕΔίτικη με ανθρώπους που συνέδεσαν το όνομά τους με τα πρώτα βήματα της Οργάνωσης Νέων Νέας Δημοκρατίας. Σήμερα, στη δεύτερη θητεία του, δημιούργησε μια Κυβέρνηση ΔΑΠιτών και ΟΝΝΕΔιτών, ανθρώπων εργατικών και χαλυβδωμένων μέσα στα αμφιθέατρα με βαθειά πολιτική συνείδηση και αποδεδειγμένη εργατικότητα. Ο ίδιος άλλωστε είναι ένας από εμάς και το λέει περήφανα σε κάθε ευκαιρία. Από την άλλη πλευρά, με το πέρασμα των ετών, η οικογενειακή πίεση είτε εξαφανιζόταν, είτε πλέον δεν έβρισκε αποδοχή στη συνείδηση των νέων, καθώς τι μπορούσε άραγε να πει ένας πατέρας που στήριξε την «αλλαγή» του 1981 στο παιδί του, πως θα μπορούσε να το πείσει για τη «σοσιαλιστική» προοπτική της χώρας ειδικά όταν πλέον ήταν πασιφανές ότι το ΠΑΣΟΚ και την αναθεώρηση του ?ρθρου 16 ουσιαστικά υποστήριζε και ο Πρόεδρός του μίλησε για το περίφημο 5 % του ΑΕΠ για την Παιδεία (ένα πάγιο αίτημα της ΔΑΠ και της ΟΝΝΕΔ). Ο ίδιος ο πατέρας άλλωστε είχε χάσει τη σύνδεσή του με όλα εκείνα που κάποτε πίστεψε αλλά στην πορεία του τα ανέτρεψαν, ο ίδιος ο πατέρας έβλεπε ότι η ιδρυτική διακήρυξη του Σεπτέμβρη πλέον ήταν αρχειακό και επετειακό υλικό. Αντίθετα, ο Κώστας Καραμανλής και η Νέα Δημοκρατία, σταθερά προσανατολισμένοι στο όραμα του μεγάλου Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή ο οποίος ίδρυσε ένα κόμμα βλέποντας δεκαετίες μπροστά, μπορούν με ικανοποίηση και περηφάνια να διαβάζουν την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος. Οι νέοι που στήριξαν τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ μπορούν δικαιωμένοι να βλέπουν έναν Πρωθυπουργό ειλικρινή, υπεύθυνο, εργατικό, πιστό στα κοινά ιδανικά, έντονα συνδεδεμένο με την κληρονομιά που μας κάνει αισιόδοξους για το μέλλον της πατρίδας μας. Έναν Πρωθυπουργό αταλάντευτα προσανατολισμένο στα μεγάλα ιδανικά που ενώνουν ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες, έναν Κώστα Καραμανλή υπερήφανο για τα νιάτα της χώρας που δίνουν μάχες σήμερα για την Ελλάδα του αύριο. Έναν Πρωθυπουργό που τολμά να κάνει αυτοκριτική και να διορθώνει λάθη και παραλήψεις. Έναν Πρωθυπουργό που σταθερά περιλαμβάνει τον Πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας. ΓιΆ αυτό η Νέα Δημοκρατία κέρδισε και τις πρόσφατες εκλογές, γιΆ αυτό θα κεφαλαιοποιεί όλο και περισσότερο την υπεύθυνη και ακηδεμόνευτη υποστήριξη του Κώστα Καραμανλή στην ΟΝΝΕΔ και στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Ο Κώστας Καραμανλής είναι ένας ηγέτης εμπνευσμένος, ικανός να εμπνεύσει και ο ίδιος αλλά και να μεταλαμπαδεύσει τα μεγάλα ιδανικά από γενιά σε γενιά. Εμείς έχουμε χρέος να συνεχίσουμε να παράγουμε πολιτική, να συνεχίσουμε να προκαλούμε με τις ιδέες μας, να συνεχίσουμε να προσφέρουμε στην ελληνική νεολαία και την ελληνική κοινωνία. Έχουμε χρέος να διατηρήσουμε και να μεταφέρουμε όλα αυτά τα μεγάλα που μας ενώνουν, που μας ενώνουν όχι σαν κομματάρχες αλλά ως ΕΛΛΗΝΕΣ.
Τελευταία ενημέρωση ( Τρίτη, 02 - 10 - 2007 )