Η απόφαση από τον πρωθυπουργό και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης
για προσφυγή στο μηχανισμό του ΔΝΤ φαίνεται ότι είναι ειλημμένη. Η επιστολή
άλλωστε του κ. Παπακωνσταντίνου προλειαίνει το έδαφος για τη τελική
ανακοίνωση.

Εν τω μεταξύ, και εν μέσω ασφυκτικών πιέσεων στην αγορά ομολόγων, τα
κυβερνητικά στελέχη αναλώνονται στην οργάνωση της επικοινωνιακής τακτικής
για το πώς θα παρουσιαστεί η επώδυνη λύση. Μάλιστα, εμφανίζουν την
προσφυγή στο ΔΝΤ ως εναλλακτικό δρόμο φθηνού δανεισμού για να ξεφύγουμε
από τη μέγγενη της οικονομικής κρίσης, λησμονώντας ότι εκτός από το επιτόκιο,
εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι οι όροι του δανείου.

Γιατί λοιπόν επιμένει η κυβέρνηση σε αυτή την επιλογή που υποθηκεύει το μέλλον
της χώρας; Διότι απλώς απέτυχε παταγωδώς να διαχειριστεί αποτελεσματικά
την κρίση. Την κρίση ελλείμματος την μετέτρεψε σε κρίση δανεισμού.
Χωρίς σχέδιο για την οικονομία, αν και γνώριζε πολύ καλά τα πραγματικά μεγέθη,
παρά τα όσα με υποκριτικό τρόπο υποστηρίζει, καθυστέρησε να πάρει τα
αναγκαία μέτρα. Τα στελέχη της ασυστόλως φλυαρούσαν, εξέφραζαν
αντιφατικές θέσεις, αδυνατούσαν να κατανοήσουν τη λειτουργία των αγορών,
αμαύρωναν με απαράδεκτο τρόπο την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό.

• Η αχαλίνωτη εκτίναξη των spreads ήταν στην πραγματικότητα η τιμωρία
  των αγορών για την αναξιοπιστία της κυβέρνησης και την ανυπαρξία
  έργου .
• Όχι μόνο δεν πήρε μέτρα ανάπτυξης για να κινηθεί η αγορά, αλλά κατάφερε
  πλήγματα και στους πλέον κρίσιμους παραγωγικούς τομείς. Χαρακτηριστικό
  παράδειγμα η κατάργηση των Υπουργείων Εμπορικής Ναυτιλίας και
  Τουρισμού!
• Επιπλέον, ο κ. Γ. Παπανδρέου ήταν ο πρώτος που μίλησε για το ΔΝΤ
  εισάγοντάς το στην ευρωπαϊκή ατζέντα. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε
  προτείνει, κατά δήλωσή του, τη συμμετοχή του ΔΝΤ στη συγκρότηση
  της τριμερούς επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας από τον περασμένο
  Δεκέμβριο. Στη συνέχεια μάλιστα θέλησε να το χρησιμοποιήσει ως μπλόφα
  για την Ε.Ε., παρά την μάταιη προσπάθειά του να μας πείσει τώρα για το
  αντίθετο, και τελικά γύρισε μπούμερανγκ εναντίον της χώρας.
  
  
  

Τώρα, η κυβέρνηση αναζητά τη σωτηρία στις εντολές των ξένων οργανισμών,
μη αναλογιζόμενη τις ευθύνες από την αποδοχή των προϋποθέσεων συνεργασίας
μαζί τους. Προβάλει τα μειωμένα επιτόκια του ΔΝΤ, αποσιωπώντας ότι το
πρόβλημα είναι οι όροι του δανεισμού. Μια ματιά στην εμπειρία της Ουγγαρίας,
της Λετονίας και της Ρουμανίας θα μπορούσε να μας διδάξει πολλά.

Κι όμως, ακόμη και την ύστατη στιγμή υπάρχει εναλλακτικός δρόμος: Η κυβέρνηση
να σοβαρευτεί και να προχωρήσει στις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές που
έχει ανάγκη η οικονομία, ώστε να ξεπεράσουμε την κρίση με τις δικές μας δυνάμεις.