«… Εμείς κάναμε παραπάνω από αυτά που μπορούσαμε(!)». Αυτή τη βαρύγδουπη,
όπως δυστυχώς συνηθίζει, δήλωση έκανε ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου
μετά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Ζοζέ Μανουέλ
Μπαρόζο στις 16.3.10 («ΚΕΡΔΟΣ»).

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να φανταστούμε τι παραπάνω θα είχε συμβεί εάν η
κυβέρνηση είχε κάνει μόνον ό,τι μπορούσε!

Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: η ύφεση -2,3%, η ανεργία να ξεπερνά το 12%,
ο πληθωρισμός να καλπάζει στο 4,8%... Οι πάντες, πλέον, αντιλαμβάνονται αυτό
που στην πραγματικότητα συμβαίνει: την οικονομία να στραγγαλίζεται και την
κοινωνία να παρακολουθεί παγωμένη.

Για το αν «υπερέβαλε εαυτόν» ο κ. Παπανδρέου στην αντιμετώπιση της κρίσης,
καθώς και για τους τρόπους που επέλεξε να το πράξει, τις όποιες αμφιβολίες διαλύουν
οι πρόσφατες δηλώσεις παραγόντων, όπως των κ.κ. Ζ-Κ. Τρισέ, Ντ. Στρος-Καν και
Κ. Σημίτη, που σίγουρα δεν μπορούν να μεμφθούν ότι διακατέχονται από
μικροκομματικές σκοπιμότητες.

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, κ. Ζαν-Κλωντ Τρισέ «άδειασε»
την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ λέγοντας στο γερμανικό περιοδικό « DER SPIEGEL »
ότι «η ελληνική κυβέρνηση άργησε πολύ να αναγνωρίσει το μέγεθος του
προβλήματος και να πάρει τα απαραίτητα μέτρα!» (17.5).

Ο επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν ξεκαθάρισε, διαψεύδοντας όσα η
κυβέρνηση διέδιδε για να παραπλανήσει την ελληνική γνώμη ότι «το πρόγραμμα
λιτότητας προτάθηκε από την κυβέρνηση και όχι από εμάς» και «αν το πρόβλημα
είχε τακτοποιηθεί το Φεβρουάριο θα ήταν λιγότερο δαπανηρό!»
(« MEGA », 14.5).

Και τέλος ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κ. Σημίτης δηλώνει απερίφραστα σε άρθρο
του ότι «το Πρόγραμμα Σταθεροποίησης είναι κοινωνικά άδικο. Επιβαρύνει κυρίως
τους συνταξιούχους και τους μισθωτούς, ενώ θα έπρεπε να δώσει μεγαλύτερη έμφαση
στον περιορισμό των μη μισθολογικών δαπανών. […] Η 13^η και 14^η σύνταξη θα
πρέπει για παράδειγμα να καταβληθούν και πάλι» («ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ», 16.5).

Αποκαλύπτεται έτσι και η ορθότητα της θέσης του προέδρου της ΝΔ κ. Αντώνη
Σαμαρά ο οποίος στις 10.5, μετά το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, είχε
δηλώσει ότι «… πρότεινα άμεσα μέτρα για την άρση της μεγαλύτερης αδικίας που
περιλαμβάνει το τελευταίο πακέτο, δηλαδή, την αποκατάσταση των
χαμηλοσυνταξιούχων, των άνεργων και των χαμηλόμισθων, βρίσκοντας
χρήματα -γύρω στα 500 εκατομμύρια ευρώ- από ισόποσες περικοπές αλλού,
για να καλύψουμε τη διαφορά».

Η «επιτυχία» της «υπερπροσπάθειας» της κυβέρνησης σφραγίσθηκε με πανηγυρικό
τρόπο όταν, σχεδόν την επομένη της συμφωνίας για τον μηχανισμό στήριξης προς
την Ελλάδα, δημιουργήθηκε ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης και τότε
συνειδητοποίησαν ότι η Ελλάδα μένει από έξω μόνη αυτή με τα μέτρα άγριας
λιτότητας και τα υψηλότατα επιτόκια. Και τότε άρχισαν στην κυβέρνηση να
σκέπτονται πως θα διατυπώσουν αίτημα για να μειωθεί το επιτόκιο δανεισμού.
«Εάν μπει άλλη χώρα στο μηχανισμό και με χαμηλότερα επιτόκια θα είναι μια ευκαιρία
και για μας να επαναδιαπραγματευτούμε τα επιτόκια» (Γ. Πεταλωτής, ΤΟ ΒΗΜΑ, 11.5).

Κι όμως, όλο αυτό το διάστημα, οι θέσεις αυτές, που σήμερα έχουν καταστεί
κοινός τόπος, η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς δεν κουράστηκαν να
τις επαναλαμβάνουν και να ζητούν από την κυβέρνηση να αλλάξει ρότα.

Η κυβέρνηση, όμως, και ο κ. Παπανδρέου δεν άκουγαν ή, ίσως, όπως αποδεικνύεται
εκ των υστέρων δεν ήθελαν να ακούσουν τίποτε!