Το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» ουσιαστικά ξεκίνησε ως θεσμός για πρώτη
φορά το 1973 με νομοθετικό διάταγμα «περί προστασίας υπερηλίκων και χρονίως
πασχόντων ατόμων», που προέβλεπε την παροχή υπηρεσιών στο σπίτι για
ηλικιωμένους που είχαν ανάγκη από φροντίδα.

Το 1988 ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός σε συνεργασία με το υπουργείο Υγείας
εφάρμοσε πιλοτικά το «Βοήθεια στο Σπίτι» στις περιοχές Εξάρχεια, Κυψέλη,
Πατήσια, Κολωνό, Βοτανικό, Ακαδημία Πλάτωνος. Το 1997 εφαρμόστηκε σε
πιλοτική μορφή στον Δήμο Περιστερίου κι έναν χρόνο αργότερα αποφασίστηκε
η επέκτασή του σε 102 δήμους με οργανωμένα ΚΑΠΗ. Το 2000 μέσα από το
Β' ΚΠΣ δημιουργήθηκαν 183 Προγράμματα Κοινωνικής Μέριμνας, ενώ το
Γ' ΚΠΣ βοήθησε στην επέκταση του προγράμματος και στους υπόλοιπους ΟΤΑ.

Οι υπηρεσίες που προσφέρει είναι συμβουλευτική και συναισθηματική στήριξη,
ιατρική φροντίδα, νοσηλευτική μέριμνα και φυσιοθεραπεία, μικροαγορές,
πληρωμή λογαριασμών, καθώς και συνοδεία στις διάφορες υπηρεσίες.

Σήμερα το κοινωνικό πρόγραμμα των δήμων «Βοήθεια στο Σπίτι» παρέχει
κατ’ οίκον φροντίδα σε περίπου 100.000 άπορους ηλικιωμένους σε ολόκληρη
τη χώρα. Ωστόσο, η χρηματοδότηση λήγει στο τέλος του έτους και το
πρόγραμμα, καθώς και οι περίπου 4.000 εργαζόμενοι σε αυτό, βρίσκονται
στον «αέρα».

Αυτές τις ημέρες οι εργαζόμενοι απεργούν, διαμαρτυρόμενοι για τη μη
έγκαιρη καταβολή πληρωμών αλλά και απαιτώντας μια απάντηση για το
ζήτημα της χρηματοδότησης του προγράμματος. Θέση μου είναι ότι έχουν
δίκιο. Δεν είναι δυνατόν να μην έχουμε φροντίσει τόσα χρόνια να εξασφαλίσουμε
τη βιωσιμότητα τέτοιου είδους αναγκαίων προγραμμάτων και δεν είναι επίσης
δυνατόν να μένουν αυτοί οι άνθρωποι, που δίνουν καθημερινή μάχη
εξυπηρέτησης των συμπολιτών μας, απλήρωτοι για μέρες.

Η σημερινή κατάσταση είναι προφανώς δύσκολη. Γιατί υπάρχει μία ομάδα
ανθρώπων οι οποίοι πάλεψαν πολλά χρόνια για να προσφέρουν σε εμάς και
περιμένουν τώρα από εμάς, και κυρίως από την πολιτεία να τους φροντίσουμε.

Ελπίζω να μην φανούμε ως κράτος ακόμα μια φορά ασυνεπείς. Γιατί ειδικά
απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους δεν θα μιλάμε μόνο για μια υποχρέωση
που δεν τηρήθηκε αλλά και για κοινωνική αναλγησία.