Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθούμε την επικοινωνιακή προσπάθεια που
επιχειρείται έντεχνα και μεθοδικά τους τελευταίους μήνες ώστε να προβληθεί η
αποτελεσματικότητα και η «πυγμή» της ελληνικής κυβέρνησης στα θέματα
εξωτερικής πολιτικής.

Ας προσπαθήσουμε όμως να δούμε σε τρεις πράξεις την πορεία των εξελίξεων.

Α. Η πρώτη διαδραματίστηκε στις συνόδους κορυφής, αλλά και στο διάστημα
που ακολούθησε, μέσω της συστηματικής αναπαραγωγής από τα ΜΜΕ των
αντιπαραθέσεων του πρωθυπουργού, κ. Γιώργου Παπανδρέου με τη Γερμανίδα
Καγκελάριο, κα Angela Merkel. H συστηματική διαρροή λεκτικών διαπληκτισμών
και επιθέσεων του κ. Παπανδρέου προς την κα. Μerkel είχε προφανώς ως στόχο
την πληγωμένη υπερηφάνεια του ελληνικού λαού, αλλά και την ενίσχυση του
προφίλ του Έλληνα πρωθυπουργού εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με αυτόν
τον τρόπο προσπάθησε το επιτελείο του Πρωθυπουργού να μειώσει τις
προσωπικές του ευθύνες, για την ένταξη της Ελλάδας είχε στο μηχανισμό
στήριξης με την υπογραφή μίας δανειακής σύμβασης (μνημόνιο), η οποία θίγει
βασικά κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Οι «εντυπωσιακές» δηλώσεις του
κ. Παπανδρέου σε διεθνές επίπεδο δεν μπορούν λόγου χάρη να αναιρέσουν το
γεγονός ότι η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η Ιρλανδία, λίγους μήνες μετά
την Ελλάδα, δεν εμπεριέχει όρους για εκποίηση δημόσιας περιουσίας, σε
περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του δανείου της, όπως αντίστοιχα
προβλέπεται στο ελληνικό μνημόνιο.

Β. Η δεύτερη πράξη εκτυλίχθηκε κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Έλληνα
πρωθυπουργού στο Erzurum, όταν και ο κ. Παπανδρέου «τόλμησε» να
αναφερθεί στην ετήσια σύσκεψη του τουρκικού διπλωματικού σώματος στις
παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από τουρκικά μαχητικά,
επισημαίνοντας ότι τέτοιου είδους πρακτικές δεν συνεισφέρουν στη βελτίωση
των διμερών σχέσεων, αλλά ούτε και στη μεταβολή του status quo στο Αιγαίο.
Για μία ακόμη φορά όμως οι εύηχες δηλώσεις δεν μπορούν να διαγράψουν την
πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα στο Αιγαίο και
ειδικότερα την αδυναμία αντιμετώπισης της αυξανόμενης προκλητικότητας
των Τούρκων. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΓΕΕΘΑ, το μήνα που
προηγήθηκε της επίσκεψης του κ. Παπανδρέου, η Τουρκία ανέπτυξε την πιο
έντονη δραστηριότητα από το μήνα Αύγουστο και μετά, οπότε και παραδοσιακά
κορυφώνεται η δράση της πάνω από τα νησιά του Αιγαίου. Αξίζει μάλιστα να
σημειωθεί ότι από την επομένη κιόλας των συστάσεών του κ. Παπανδρέου, η
Άγκυρα ευθυγραμμιζόμενη προφανώς πλήρως με αυτές, αύξησε σταδιακά τον
αριθμό των υπερπτήσεων, αλλά και των αεροσκαφών που εμπλέκονται σε αυτές
κατά το μήνα Ιανουάριο. Δεν έμεινε ωστόσο εκεί. Η προ ολίγων ημερών επίδειξη
ισχύος της τουρκικής φρεγάτας που πραγματοποίησε «βόλτα» στο Αιγαίο
αποδεικνύει έμπρακτα, πώς αντιλαμβάνεται η τουρκική πλευρά τις θέσεις του
κ. Παπανδρέου.

Γ. Η τρίτη πράξη αφορά στους ύμνους που συνόδευσαν την απόφαση της ελληνικής
κυβέρνησης να παρέμβει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στη διαμάχη Ιταλίας και
Γερμανίας υπέρ των συγγενών των θυμάτων του Διστόμου. Ο Πρωθυπουργός σε
μια προσπάθεια εντυπωσιασμού της κοινής γνώμη προέβαλε σχεδόν ως ηρωική
την απόφαση αυτή της ελληνικής Κυβέρνησης, όταν όλοι στη χώρα μας γνωρίζουν
πως η ατολμία της ελληνικής πολιτείας και η άρνησή της εδώ και χρόνια να
συναινέσει (διαμέσου του Υπουργού Δικαιοσύνης) στην αναγκαστική δήμευση
γερμανικών ακινήτων, ανάγκασε τους συγγενείς των θυμάτων να προσφύγουν
στα ιταλικά δικαστήρια, προκειμένου να λάβουν τις αποζημιώσεις που δικαιούνται.
Οι ιδιαιτερότητες, αλλά η ευαισθησία που περιβάλλει το θέμα του Διστόμου, δεν
επιτρέπουν θριαμβολογίες και πανηγυρισμούς, αλλά σύνεση και προβληματισμό.

Αναγνωρίζοντας όμως πως το πεδίο της εξωτερικής πολιτικής απαιτεί συχνά
λεπτούς διπλωματικούς χειρισμούς, αλλά και ευρύτερες συναινέσεις, ως νέοι
άνθρωποι θέλουμε να πιστεύουμε πως  η προσπάθεια να αμβλυνθούν οι
εντυπώσεις στο εσωτερικό της χώρας με τις κινήσεις εντυπωσιασμού του
Πρωθυπουργού στην εξωτερική πολιτική, δεν θα αποδειχθεί για ακόμη μια
φορά επικίνδυνη.

Η χώρα έχει ανάγκη από εξωτερική πολιτική ουσίας και σε καμία περίπτωση 
επικοινωνίας.

Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να επιδείξει το σθένος της εκεί που απαιτείται
τους επόμενους μήνες και όταν θα τεθούν προς συζήτηση τα εθνικά θέματα,
η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, όσο και το ζήτημα της ονομασίας των
Σκοπίων.

Οφείλουμε λοιπόν να του υπενθυμίσουμε πως ο ελληνικός λαός έχει θέσει
εδώ και χρόνια τις δικές του «κόκκινες γραμμές». Ας τις σεβαστεί αυτή τη φορά.