ΟΝΝΕΔ Κορινθίας

Ο κύκλος των χαμένων καταληψιών

Έχει γραφτεί από ΟΝΝΕΔ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
Τρίτη, 30 - 10 - 2007
Γράφει ο Βασίλης Μπαλάφας (Πρόεδρος ΟΝΝΕΔ Ν.Ε. Κορινθίας) (δημοσιεύτηκε στο site www.korinthiaki.gr στις 2/11/07) (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ενημέρωση Πελοποννήσου" στις 2/11/07) (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πρωινή" στις 3/11/07) (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Φωνή της Κορινθίας" στις 8/11/07) Οι καταλήψεις στα ελληνικά σχολεία εμφανίστηκαν (αν δεν κάνω λάθος) στη χώρα μας στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Βασίστηκαν κυρίως σε αιτήματα τοπικής εμβέλειας ως προς την εκκίνησή τους και κατά καιρούς εξέφρασαν κάποια συγκεκριμένη διαφωνία επί μεταρρυθμίσεων, όπως για παράδειγμα ήταν η εποχή επί υπουργίας Κοντογιαννόπουλου και του θέματος του point system. Έκτοτε οι καταλήψεις στα σχολεία έγιναν "μόδα" και κάθε χρόνο λίγο πριν τα Χριστούγεννα, απετέλεσαν τον δρόμο για λίγες περισσότερες χειμερινές διακοπές. Ελάχιστες φορές στη διάρκεια των ετών οι μαθητές ήξεραν για ποιο λόγο έκαναν κατάληψη. Το πρόσχημα ήταν πάντα τοπικά προβλήματα στις σχολικές εγκαταστάσεις, προβλήματα πάγια και πολλές φορές αδικαιολογήτως άλυτα από τις διοικήσεις των σχολείων. Δεν μπορώ να ξέρω για παράδειγμα γιατί πρέπει να παρέμβει ο Υπουργός Παιδείας για να καθαριστούν οι τουαλέτες ενός σχολείου, για να επισκευαστεί ένας μαντρότοιχος, για να αντικατασταθούν σπασμένα τζάμια ή χαλασμένες πόρτες, για να αγοραστούν μπάλες για την ώρα της γυμναστικής, για να βαφτεί μια αίθουσα διδασκαλίας, για να ανάψουν τα καλοριφέρ, για να φυτευτούν 2-3 δένδρα σε ένα προαύλιο ή τέλος πάντων να γίνουν κάποιες καλλωπιστικές παρεμβάσεις ώστε να εξανθρωπιστεί ο σχολικός χώρος. Δεν ξέρω γιατί πρέπει να παρέμβει ο Υπουργός Παιδείας ώστε να υπάρχει νερό στο σχολείο ή να βελτιωθούν οι προσβάσεις με τα μέσα μαζικής μεταφοράς σε αυτό. Όλα τα παραπάνω αποτελούν συνήθως τα αιτήματα που ακούμε από τα παιδιά όταν τα ρωτούν γιατί κάνουν κατάληψη. Βέβαια τα ίδια τα παιδιά είναι εκείνα που πολλές φορές προκαλούν φθορές στους σχολικούς χώρους, "στολίζουν" με σπρέι τους τοίχους, σπάνε τις πόρτες ή καταστρέφουν υποδομές που υποτίθεται συμβάλλουν στη διαδικασία μάθησης. Σε αυτό βέβαια δεν μπορούμε να πούμε ότι φταίνε μόνο τα παιδιά καθώς φαίνεται ότι υπάρχει σοβαρό έλλειμμα παιδείας τόσο μέσα, όσο και έξω από το δημόσιο σχολείο. Το τελευταίο το τονίζω γιατί από τότε που εμφανίστηκαν τα πρώτα ιδιωτικά σχολεία, δεν έχει τύχει να εντοπίσω αντίστοιχο κτίριο που να έχει υποστεί βανδαλισμούς, ή να έχει γίνει έρμαιο της καταστροφικής διάθεσης κάποιων παιδιών. Παραδόξως όμως, αν προβούμε στην παραδοχή ότι τα αιτήματα είναι δίκαια, σχεδόν πάντα σε περιόδους καταλήψεων κάποιος "αόρατος" φερετζές εμφανίζεται και συνδέει τα αιτήματα αυτά με διάφορες άλλες κινητοποιήσεις επί κάποιων θεμάτων σχετικά με την Παιδεία. Ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει εμφανιστεί και ένα είδος "πανελλαδικού συντονιστικού των μαθητών" (επίσης μόδα των τελευταίων ετών) στο οποίο ποτέ δεν έχει τύχει να μάθουμε ποιοι εκπροσωπούν τους μαθητές και τι ακριβώς πλειοψηφίες εκφράζουν. Ακριβώς εκεί εμφανίζεται το πρώτο πρόβλημα. Αν κάποιοι δεν το έχουν ακόμα καταλάβει στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία, δημοκρατία η οποία εκφράζεται μέσω της πλειοψηφίας, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι η θέση της πλειοψηφίας είναι πάντα σωστή, θα πρέπει να είναι όμως σεβαστή. Βλέποντας σήμερα στα ειδησεογραφικά site ότι αυξάνονται οι καταλήψεις στα γυμνάσια και λύκεια της χώρας, έχοντας ξεπεράσει τις 250 και ότι η αξιολόγηση των καθηγητών μπαίνει στη λίστα με τα αιτήματα αναρωτιέμαι ποια τελικά και πόσα είναι τα αιτήματα εκείνα που προέρχονται αμιγώς από τη μαθητική κοινότητα. Δεν θέλουν δηλαδή οι μαθητές την αξιολόγηση των καθηγητών τους ; Ας κάνουν τότε κατάληψη για να σταματήσει και η δική τους καθημερινή αξιολόγηση από τους καθηγητές ή να καταργήσουν τα πρόχειρα διαγωνίσματα, ή ακόμα και τις εξετάσεις χτίζοντας έτσι (αν το πιστεύουν) μια καλύτερη Παιδεία από τη σημερινή. Κάπως έτσι καταλήγουμε σε διάφορα φαινόμενα, όπως εκείνα του να τα "πιάνουν" καθηγητές για να βάζουν καλύτερους βαθμούς, να κάνουν ιδιαίτερα στους ίδιους τους μαθητές που το πρωί εκπαιδεύουν στα σχολεία, να τα "πιάνουν" στην πενταήμερη λειτουργώντας ως μεσάζοντες, να εμφανίζονται σε διάφορα βίντεο που κάνουν το γύρο της χώρας. Μιλάμε φυσικά για μειοψηφίες, αλλά δυστυχώς για υπαρκτές μειοψηφίες. Δεν γνωρίζω πόσα από τα παιδιά που συμμετέχουν στις καταλήψεις γνωρίζουν τι συμβαίνει με τις κοινοτικές οδηγίες και τι σημαίνουν αυτές, αμφιβάλλω αν κάποιος καθηγητής εξήγησε στην τάξη τι σημαίνει μια κοινοτική οδηγία, δεν ξέρω πόσα παιδιά διαβάζουν εφημερίδα ή συζητούν με τους γονείς τους ώστε να καταλήξουν σε μια εμπεριστατωμένη άποψη, ανησυχώ για το γεγονός ότι ίσως η αποφυγή του μαθήματος επέχει ρόλο έκφρασης πολιτικής θέσης. Ανησυχώ για το γεγονός ότι η λογική της ήσσονος προσπάθειας πλέον διδάσκεται και στο σχολείο. Ελλείψεις πάντα υπάρχουν, αστοχίες ή ακόμη και δυσλειτουργίες επίσης. Το πόσο σοβαρές είναι αυτές είναι κάτι που εξετάζεται και σίγουρα καθημερινά προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με απλές ενέργειες πολλές φορές άμεσα. Σε αυτό το πνεύμα ακριβώς κινείται και η δήλωση του Υπ. Παιδείας κου Στυλιανίδη, ότι "σε συνεργασία με την εκπαιδευτική κοινότητα και την Τοπική Αυτοδιοίκηση θα τακτοποιηθούν όλες τις εκκρεμότητες". Με αυτή τη δήλωση ο Υπουργός δείχνει ότι για να λειτουργήσουν σωστά κάποια πράγματα, χρειάζεται και η αρωγή ή αν θέλετε η καλή πίστη της εκπαιδευτικής κοινότητας και η συμμετοχή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Δεν λέμε ότι όλα είναι τέλεια ή αγγελικά πλασμένα, η κατάληψη όμως σημαίνει παράλυση, σημαίνει παύση της εκπαιδευτικής λειτουργίας, σημαίνει στάση της διαδικασίας βελτίωσης, ή ακόμα και ακύρωση του διαλόγου. Ο διάλογος δεν γίνεται με συνθήματα, γίνεται με την κατάθεση απόψεων, προτάσεων, ιδεών, με συζήτηση, με επεξεργασία των δεδομένων συνθηκών, με καθορισμένο στόχο για το τι θέλουμε να πετύχουμε και που θέλουμε να φτάσουμε. Ας αναλογιστούν τα ίδια τα παιδιά ποιος κερδίζει από μια κατάληψη, ποιος ωφελείται τελικά, ποιοι έχουν το ίδιο κόστος με τα παιδιά τα οποία χάνουν μάθημα ενώ κάποιοι που πιθανώς τα παρακινούν προς αυτή την κατεύθυνση πληρώνονται κανονικά. Οι καταλήψεις είναι το τελευταίο όριο, η ύστατη κίνηση και πραγματικά καθίστανται γραφικές όταν γίνονται χωρίς περιεχόμενο που να δηλώνει αδιέξοδο. Αν λοιπόν αποφασίσουμε το στόχο, τι θέλουμε να πετύχουμε και τι Παιδεία τελικά θέλουμε, θα μπορέσουμε να δούμε και πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Για την ώρα, η χώρα μέσα από τη διαδικασία των Εθνικών εκλογών έδειξε την κατεύθυνση που επιθυμεί στο θέμα αυτό. Και αυτή την απόφασή της θα πρέπει να τη σεβαστούν όλοι. Αυτό σημαίνει Δημοκρατία.
Τελευταία ενημέρωση ( Πέμπτη, 15 - 11 - 2007 )