|
Ο ηγέτης Κωνσταντίνος Καραμανλής και το παράδειγμά του |
|
|
|
Έχει γραφτεί από ΟΝΝΕΔ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
|
|
Σάββατο, 24 - 11 - 2007 |
Άρθρο του Γεν. Γραμ. του Τ.Γ. ΟΝΝΕΔ Βέλου Γιώργου Φούζα
 Κατά την ταπεινή μου άποψη η Ελλάδα του 20ου αιώνα σημαδεύτηκε και καθορίστηκε από δύο μεγάλους ηγέτες, εάν βέβαια θεωρήσουμε πως ηγέτης είναι εκείνος του οποίου το έργο έχει θετικό πρόσημο αναλογικά με το τι παρέλαβε στην αρχή της θητείας του.
Ο ένας είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος που οραματίστηκε και υλοποίησε την Μεγάλη Ελλάδα.
Ο άλλος είναι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που οραματίστηκε και υλοποίησε την πορεία της Ελλάδας προς την Ευρώπη.
Αθροιστικά το έργο και το όραμα των δυο μεγάλων αυτών ανδρών καθόρισε την μοίρα και την θέση της Ελλάδας στην σύγχρονη πολιτική σκηνή. Υπό μια έννοια, μάλιστα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής οδήγησε το όραμα του Ε. Βενιζέλου στην ολοκλήρωση με το
«Ανήκομεν εις την Δύσιν.»
Αλήθεια, έχουμε σταθεί ποτέ να αναλογιστούμε πως ένας πολιτικός, όταν μάλιστα η πλειοψηφία αντιμαχόταν με σφοδρότητα την προοπτική αυτή, ξεστόμισε αυτό το περιβόητο «Ανήκομεν εις την Δύσιν.» ;
Έχουμε σκεφθεί την διορατικότητα και το θάρρος του ανθρώπου αυτού;
Για να το κατανοήσουμε πρέπει πρώτα να ανατρέξουμε στις ιδιαίτερες και βαθύτερες πτυχές της πολιτικής του σταδιοδρομίας ως ηγέτη της χώρας.
Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στις 6 Οκτωβρίου του 1955 πήρε για πρώτη φορά τις τύχες των Ελλήνων στα χέρια του η χώρα βρισκόταν στην χειρότερη περίοδό της και μετρούσε ακόμη τις πληγές της από τον πόλεμο την κατοχή και τον εμφύλιο.
Ο κοινωνικοπολιτικός ιστός είχε καταρρεύσει. Οι υποδομές ήταν ανύπαρκτες και η οικονομία βρισκόταν στο ναδίρ. Επιπλέον η παραγωγική βάση είχε δεχτεί σφοδρό πλήγμα.
Ήταν μια περίοδος έντονης κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας.
Παρ' όλ' αυτά με σειρά μέτρων, παρεμβάσεων, συγκρούσεων, διπλωματικών ενεργειών και πάνω απ’όλα με ατσαλένια πολιτική βούληση ο Κ. Καραμανλής έφθασε την χώρα να παρουσιάζει στο τέλος αυτής της πρώτης περιόδου διακυβέρνησής του ρυθμό ανάπτυξης που συγκρινόταν μοναχά με εκείνον της πάλαι ποτέ Δυτικής Γερμανίας.
Η δεύτερη περίοδος διακυβέρνησης του Κ. Καραμανλή ήρθε σε δύσκολες στιγμές για την Ελλάδα. Η χώρα, μετά την επταετή χουντική ασφυξία, προσπαθούσε να πάρει τις πρώτες δημοκρατικές ανάσες της. Η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και η πολιτική αστάθεια δεν έδινε περιθώρια για πειραματισμούς.
Έτσι, πριν από 33 χρόνια το αεροπλάνο του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας έφερε στην Αθήνα, μετά από 11 χρόνια αυτοεξορίας, τον Κ. Καραμανλή ο οποίος φάνταζε και ήταν ο μόνος εγγυητής της αναίμακτης μετάβασης της χώρας στην δημοκρατία.
Αυτό που τώρα ονομάζουμε μεταπολίτευση και μας ακούγεται απλό και αυτονόητο ήταν έργο του...
Οδήγησε την χώρα σε εκλογές, τις οποίες και κέρδισε με την Νέα Δημοκρατία.
Η ιστορία από εκεί και πέρα είναι γνωστή. Πρωθυπουργός της Ευρωπαϊκής μας πορείας. Σεβαστός Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας. Έντιμος και καθάριος έως την τελευταία του πνοή.
Κάθισα να γράψω αυτές τις γραμμές όχι για να θυμίσω ποιος ήταν ο Κ. Καραμανλής αλλά για έναν εντελώς διαφορετικό λόγο. Κάθισα να γράψω αυτές τις γραμμές για το παράδειγμα που άφησε σε όλους εμάς τους νεότερους ο Καραμανλής. Αυτό δεν είναι άλλο από την ασάλευτη πίστη σε έναν σκοπό και τον έντιμο αγώνα για την ολοκλήρωσή του με λογική, επιχειρήματα, καθαρό λόγο και ασάλευτη πολιτική βούληση με γνώμονα πάντα την αγάπη προς τον λαό και την χώρα.
Σήμερα, σε εποχές έντονης αμφισβήτησης θεσμών και προσώπων , καλό είναι να θυμόμαστε πως κάποιος μας «πέταξε στην θάλασσα και μάθαμε να κολυμπάμε» Καλό είναι να θυμόμαστε πως τα μεγάλα οράματα όσο και εάν δέχονται πολεμική επιβιώνουν. Καλό είναι να θυμόμαστε πως εκείνοι που κάποτε έλεγαν έξω από την Ε.Ο.Κ. και το Ν.Α.Τ.Ο. έχουν αποδεχθεί πλέον την διορατικότητα εκείνου του ανθρώπου που μόνος ,
παρά το κόστος σε όλα τα επίπεδα, μας κράτησε στην σωστή πορεία.
Όσο και εάν έχουν αλλάξει, λοιπόν, οι εποχές, όσο και εάν πολλαπλασιάστηκαν οι δυσκολίες της σύγχρονης ζωής αναλογιζόμενος την ιστορική παρακαταθήκη που μας άφησε ως ιδρυτής και ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής βλέπω μια αχτίδα φωτός και καταλαβαίνω μέρα με την μέρα όλο και πιο πολύ πως ανήκω στην μόνη παράταξη η οποία ήξερε και που βρισκόταν και που ήθελε να πάει μέσα στην ροή της ιστορίας αυτού του τόπου, παρά τις σειρήνες και τις συμπληγάδες που την απειλούσαν με αφανισμό.
|
|
Τελευταία ενημέρωση ( Δευτέρα, 03 - 03 - 2008 )
|
