|
Θα γίνουμε ποτέ Ιρλανδία; |
|
|
|
Έχει γραφτεί από ΟΝΝΕΔ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
|
|
Πέμπτη, 06 - 12 - 2007 |
Άρθρο του Χρίστου Δήμα, μέλους της ΟΝΝΕΔ Κορινθίας
(πρώτη δημοσίευση του άρθρου στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ)
 Το 1988 ο Economist είχε παρουσιάσει μία έρευνα για την Ιρλανδία με τίτλο "Η φτωχότερη των πλουσίων". 16 χρόνια αργότερα δημοσίευσε μία νέα έρευνα για την Ιρλανδία και υπογράμμιζε ότι "καμία άλλη αναπτυγμένη χώρα δεν έχει παρουσιάσει ανάλογη οικονομική πρόοδο…πολλές χώρες της ΕΕ θα ήθελαν να επιτύχουν παρόμοια οικονομικά αποτελέσματα στο μέλλον. Ειδικά τα νέα κράτη-μέλη ισχυρίζονται πως θα κάνουν σωστή διαχείριση των κοινοτικών πόρων, όπως η Ιρλανδία δηλαδή, και όχι όπως η Ελλάδα".
Την δεκαετία του ’80 η Ελλάδα και η Ιρλανδία βρίσκονταν σε ένα ασυνήθιστο οικονομικό τέλμα όπου κυριαρχούσαν οι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί, υψηλός πληθωρισμός, ανεργία, συνεχώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος και η διαρκής υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Παράλληλα, επικρατούσε πρωτοφανής πολιτική αβεβαιότητα και στις δύο χώρες όπου οι κυβερνήσεις συνασπισμού δεν διαρκούσαν πάνω από μερικούς μήνες με αποτέλεσμα να καταρρέει η μία κυβέρνηση μετά την άλλη και να διεξάγονται τρεις εκλογικές αναμετρήσεις σε διάστημα 18 μηνών.
Το 1987 ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Άλαν Ντουκς ανακοίνωσε πως λόγο της δυσχερούς οικονομικής κατάστασης ‘όταν οι κυβερνητικές πρωτοβουλίες είναι προς την σωστή κατεύθυνση εμείς δε θα είμαστε απέναντι τους αλλά θα τις υποστηρίζουμε με όλη μας τη δύναμη. Οποιαδήποτε άλλη στάση της αντιπολίτευσης θα ήταν καθαρά καιροσκοπική και οπορτουνιστική και εγώ δεν δέχομαι να παίξω αυτό το παιχνίδι.’ Η αντιπολίτευση έλαβε μία γενναία απόφαση που σπάνια συναντάμε στην πολιτική αποδεικνύοντας πως λίγοι μόνο πολιτικοί κατανοούν πως το εθνικό συμφέρον πρέπει να υπερτερεί του κομματικού.
Αυτή η αλλαγή στάσης συνετέλεσε αποφασιστικά ώστε το 1987 κυβέρνηση, κόμματα, συνδικάτα και αγροτικοί συνεταιρισμοί να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να αντιμετωπίσουν από κοινού τα προβλήματα της χώρας. Έκτοτε άρχισε μία ουσιαστική στρατηγική αλλαγών και μεταρρυθμίσεων βασιζόμενη στη συνεννόηση και συνένωση δυνάμεων. Μέσα σε μια δεκαετία αυξήθηκε κατά 50% το κατά κεφαλήν εισόδημα, μειώθηκε η ανεργία κατά 10 μονάδες, οριοθετήθηκαν μισθοί για δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, κατώτατα όρια συντάξεων, έως και συμφωνήθηκαν μέτρα ώστε να γίνουν ανταγωνιστικότερες και αποδοτικότερες οι ΔΕΚΟ και η εθνική οικονομία.
Ο Ρόμπερτ Κένεντι είχε δηλώσει πως ‘μόνον αυτοί που δε φοβούνται να αποτύχουν μπορούν να επιτύχουν πολλά.’ Το συμπέρασμα είναι ευδιάκριτο. Μόνο με τόλμη και με σχέδιο αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που βασίζεται στην κοινωνική συναίνεση δόθηκαν λύσεις σε χρόνια δυσεπίλυτα προβλήματα. Οι κοινωνίες που δεν τολμούν, είναι καταδικασμένες να ζουν με τα προβλήματα του παρελθόντος τους. Καιρός να το αντιληφθούμε αυτό και στην Ελλάδα…
|
|
Τελευταία ενημέρωση ( Δευτέρα, 03 - 03 - 2008 )
|
