ΟΝΝΕΔ Κορινθίας

Ελλάδα, Ρωσία, συμμαχία. Μόνο πείτε μας και το γιατί.

Έχει γραφτεί από ΟΝΝΕΔ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
Τρίτη, 29 - 04 - 2008
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σήμερα" στις 2/5/08) (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Εφημερίδα της Κορίνθου" στις 9/5/08) (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κορινθιακή Ημέρα" στις 12/5/08) (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ηγέτης της Κορινθίας" στις 15/5/08) Γράφει ο Παύλος Πέππας, Γεν. Γραμ. Τ.Γ. ΟΝΝΕΔ Κορίνθου Πέρασαν σχεδόν 35 χρόνια από την αρχή της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας και η κοινωνία, υπό καθεστώς ελευθερίας σκέψης και έκφρασης λόγου ενηλικιώθηκε. Σήμερα δεν δικαιολογείται κανένας να λέει ότι δεν γνωρίζει, δεν έμαθε, δεν υποψιάζεται τι συμβαίνει γύρω του. Και γι' αυτό δεν αντιλαμβάνομαι τη σύγχρονη νοοτροπία μας να εκφράζουμε εκκωφαντικά τον αντιαμερικανισμό μας και ταυτόχρονα τα φιλικά μας προς τη Ρωσία αισθήματα, όχι γιατί αυτό απαιτεί το εθνικό μας καλό, αλλά γιατί κατά βάθος θεωρούμε ότι στη διεθνή τραμπάλα πρέπει να κάτσουμε στο ένα ή στο άλλο άκρο, και όχι στη μέση για να ισορροπήσουμε. Έβλεπα πριν λίγες ημέρες ένα ρεπορτάζ για τη σύγχρονη Μόσχα και δεν είναι εύκολο να ελέγξω το σοκ ούτε να ερμηνεύσω τη μελαγχολία που συνόδευε την έκπληξη. Ξέρω ποιες εμπειρίες μαρτυρίου και απόγνωσης, πόσα εκατομμύρια νεκρών και ποιον εφιάλτη φρίκης αντιπροσώπευε γι’ αυτόν τον λαό ο μαρξιστικός - λενινιστικός ολοκληρωτισμός. Aλλά και η σημερινή εικόνα της χώρας, παραδομένης αμαχητί στη δίνη της καταναλωτικής ευτέλειας, καταθλίβει συντριπτικά. Aπό τη Σκύλλα στη Xάρυβδη, η μοίρα των Pώσων, το αινιγματικό ριζικό τους. Δεν ξέρω γιατί μελαγχολώ. Mε το μυαλό σίγουρα προτιμώ τις σημερινές επιφάσεις της ελευθερίας, που περιορίζουν τουλάχιστον τις ασύδοτες κρατικές δολοφονίες, τα εφιαλτικά «γκουλάγκ», τους εγκλεισμούς των διαφωνούντων σε ψυχιατρεία. Aλλά με τη λογική της ελπίδας ήθελα αυτή η χώρα να αξιοποιήσει τη μαρτυρική εμπειρία της, να τη μετατρέψει σε μέτρα και απαιτήσεις ποιότητας ζωής, ουσιαστικών προϋποθέσεων ελευθερίας. Nα μην περάσει άκριτα από τον δήμιο στον νταβατζή της. Eβδομήντα χρόνια εφαρμογής των αρχών του μαρξισμού - λενινισμού δεν μπόρεσαν να πείσουν ούτε μια κρίσιμη κοινωνική μάζα για την αξία του εγχειρήματος – μάζα ικανή να αναχαιτίσει, έστω, την πλήρη αντιστροφή των όρων του βίου μέσα σε δεκαπέντε μόλις χρόνια. Tι πιο φυσικό, να είχε προκύψει στη Pωσία, αλλά και στο εσωτερικό των ανά τον κόσμο μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων, ένας σοβαρός και (προπάντων) τίμιος και απροκατάληπτος προβληματισμός για τα καταγωγικά λάθη της θεωρίας που οδήγησαν στην παταγώδη αποτυχία. Nα είχαν κάτι γευθεί οι άνθρωποι από τα ποιοτικά πλεονεκτήματα των κοινωνιοκεντρικών προτεραιοτήτων της πολιτικής, σε αντίθεση με την ωμή ωφελιμοθηρία των εγωκεντρικών εξασφαλίσεων. Kαι να πάσχιζαν να περισώσουν αυτά τα πλεονεκτήματα μέσα από την κατακλυσμική πλημμυρίδα της παγκοσμιοποιημένης καταναλωτικής αποχαύνωσης. Και αν η φράση που ακολουθεί αντιβαίνει στις αρχές και τα πιστεύω μου, θα το εκφράσω ευθέως γιατί αυτό νιώθω. Η οδυνηρότερη εμπειρία στη σημερινή Ρωσία είναι για τον επισκέπτη η κατάσταση της «επίσημης» εκκλησίας: Δίνει την εντύπωση ότι τα εβδομήντα χρόνια που προηγήθηκαν εκεί και σημάδεψαν συνολικά την ανθρώπινη ιστορία, δεν άφησαν πίσω τους κανένα ερώτημα, κανέναν προβληματισμό, κανένα τάνυσμα μεταφυσικής ανησυχίας. Η εξωτερική εικόνα της εκκλησίας εξαντλείται σε ένα πανίσχυρο μηχανισμό εξουσιαστικής ιδεολογίας, ριζικά άσχετου με την τραγική περιπέτεια ανίχνευσης «νοήματος» της ύπαρξης και αποτυχίας του ανθρώπου. Η Ρωσία του 21ου αιώνα είναι αναμφίβολα μια χώρα πολύ διαφορετική από αυτή του 1980. Πιο κοντά – κατ’ επίφαση ή κατ’ ουσία δεν ξέρω – στον σύγχρονο κόσμο, στρατιωτικά ισχυρή, επιβλητική κυρίως λόγω του προφίλ της ηγεσίας της, διεκδικεί ένα μεγαλύτερο κομμάτι από την εμπιστοσύνη ή το φόβο του σύγχρονου κόσμου. Άποψη μου είναι ότι η Ελλάδα ήταν πάντα μεγάλη όταν ήταν εξωστρεφής. Και μίζερη, φτωχή, επαρχιώτισσα όταν κλεινόταν στον εαυτό της. Τάσσομαι αναφανδόν υπέρ των καλών εθνικών μας σχέσεων με τη Ρωσία. Όπως και με την Αμερική, την Αγγλία, με κάθε χώρα. Με αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια, ευθεία και ξεκάθαρη θέση και όχι με τάσεις υποτέλειας και φόβου. Όπως κάναμε και όπως πρέπει να κάνουμε πάντα. Για να σηκώνουμε όταν παίρνουμε στο ποδόσφαιρο το ευρωπαϊκό μόνο την ελληνική σημαία και καμία άλλη. Γιατί αλλιώς θα λεγόμασταν Σκόπια, Αλβανία ή όπως αλλιώς. Ελλάδα πάντως όχι.
Τελευταία ενημέρωση ( Πέμπτη, 22 - 05 - 2008 )