(τμήμα δημοσιεύτηκε στο τέταρτο τεύχος του περιοδικού NUEVO)
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κορινθιακή Ημέρα" στις 4/7/08)
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Εφημερίδα της Κορίνθου" στις 4/7/08)

Γράφει ο Βασίλης Μπαλάφας (Πρόεδρος Ν.Ε. ΟΝΝΕΔ Κορινθίας)
 
Στις 15 Απριλίου 2008 διοργανώθηκε στην Αθήνα, από το Ινστιτούτο Δημοκρατίας
Κωνσταντίνος Καραμανλής, μια εξαιρετική εκδήλωση με θέμα «H Διεθνής Οικονομική
Συγκυρία και οι επιπτώσεις της στην Ελληνική Οικονομία». Μεταξύ των ομιλητών ήταν
και η καθηγήτρια κ. Ελένη Λουρή -Δενδρινού, Διευθύντρια του Οικονομικού Γραφείου του
Πρωθυπουργού, η οποία ανέπτυξε, μεταξύ άλλων, και ένα σημαντικό στοιχείο που
προκύπτει από τα πλέον πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, το οποίο καταδεικνύει ότι η
Ελλάδα έχει συγκλίνει σε ποσοστό περίπου 98 % με την υπόλοιπη Ευρώπη, όσον αφορά
στην αγοραστική δύναμη των μισθών που δίνονται στη χώρα μας (σε μέσους όρους).
Τονίζω ότι συζητάμε για αγοραστική δύναμη και όχι για ονομαστική αξία. Το στοιχείο είναι
σαφώς εντυπωσιακό και σίγουρα δεν θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτή τη σύγκλιση τη
βλέπει και στην καθημερινότητά του. Για όποιον έχει ζήσει, έχει επισκεφθεί ή έχει φίλους
στο εξωτερικό δεν είναι δύσκολο να εξηγήσει το γιατί.

Στοιχεία όπως η οργάνωση των κρατικών παροχών, η πειθαρχία των φορέων ασφάλισης,
συνταξιοδότησης, παιδείας και περίθαλψης, η επάρκεια των ανθρώπων που στελεχώνουν
υπηρεσίες, η σωστή λειτουργία των δομών υγείας, στο εξωτερικό είναι αυτονόητα και
λειτουργούν αποδοτικά υπέρ του κοινωνικού συνόλου. Ο πολίτης στις άλλες χώρες της
Ευρώπης εξυπηρετείται, δεν αντιμετωπίζει δαιδαλώδη γραφειοκρατία, δε χρειάζεται να
στηθεί από τις 4 τα ξημερώματα στα ανάλογα «Ι.Κ.Α.» για να «πάρει νούμερο», ο
γιατρός είναι στη θέση του την ώρα που πρέπει, γιατί αντιλαμβάνεται πρώτον ότι αυτή
είναι η δουλειά του και δεύτερον ότι κάποιοι συνάνθρωποί του τον έχουν ανάγκη.

Από την άλλη πλευρά, στην Ελλάδα η Κυβέρνηση κάνει αγώνα προκειμένου να πείσει τους
κοινωνικούς εταίρους ότι είναι αδύνατο να υπάρχουν σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων
κατοίκων 155 διαφορετικά ταμεία με 155 διαφορετικές διοικήσεις, προσπαθεί σκληρά
ώστε να γίνει επιτέλους πραγματικότητα το μεγαλόπνοο σχέδιο των καρτών του Α.Μ.Κ.Α.
(Αριθμός Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης) το οποίο για πολλά χρόνια φώλιαζε ειρηνικά
στα συρτάρια των αρμοδίων Υπουργείων. Οι διευθυντές των Ι.Κ.Α. βγαίνουν στα κανάλια
δηλώνοντας ανερυθρίαστα ότι αδυνατούν να ελέγξουν τις υπηρεσίες τους, καθώς στη
χώρα μας συνεχίζουμε να βλέπουμε το γιατρό ή το δικηγόρο ως τους μοναδικούς
«γραμματιζούμενους» πολίτες και όχι ως μια ακόμα κατηγορία επαγγελματιών όπως
εκατοντάδες άλλες. Οι ίδιοι οι ασφαλισμένοι όταν δε βρίσκουν το γιατρό στη θέση του,
αντί να διαμαρτυρηθούν στην αμέσως επόμενη ιεραρχικά βαθμίδα, αφορίζουν τον
Υπουργό, τον Πρωθυπουργό, την Κυβέρνηση και όχι τον ίδιο το γιατρό που απλώς
δεν κάνει τη δουλειά του γιατί «ξεχάστηκε» ή γιατί είναι στο ιδιωτικό του ιατρείο. Το
συνηθίζουμε άλλωστε οι Έλληνες να μη βλέπουμε τον πραγματικό υπεύθυνο για μια
κατάσταση, αλλά να μας φταίνε συχνά οι εξωγήινοι, οι πράκτορες της CIA, η «άτιμη
κοινωνία». Παλιοζωή …

Ακόμα και εκείνο το τηλεφωνικό ραντεβού σε πολλά Ι.Κ.Α. της επαρχίας δεν εφαρμόζεται
καθώς για κάποιους φαντάζει project εξαιρετικά δύσκολο με ανυπέρβλητα εμπόδια λες
και προσπαθούμε να δημιουργήσουμε γέφυρα με το φεγγάρι.

Και ο ασφαλισμένος πληρώνει αδρά την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που τελικά δεν
έχει ή που δεν μπορεί να απολαύσει καθώς πολλές φορές αναγκάζεται να λείψει από την
εργασία του για να καταφέρει – αν καταφέρει και αν προλάβει – να δει έναν γιατρό στο
Ι.Κ.Α.. Εν τέλει αναγκάζεται να επισκεφθεί ιδιωτικά ιατρεία και να πληρώσει ακόμα ένα
κάρο λεφτά αν σε αυτά υπολογίσουμε και τις υποχρεωτικές εισφορές του. Η ίδια
κατάσταση παρατηρείται και σε άλλους τομείς κοινωνικών παροχών και κάπως έτσι
δίνεται η απάντηση του γιατί η προαναφερόμενη σύγκλιση εξανεμίζεται στην
καθημερινότητά μας.

Θα μπορούσε κανείς να γράψει σελίδες επί σελίδων για όσα ευτράπελα έχει βιώσει ή
ακούσει προσπαθώντας να απολαύσει παροχές ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στη
χώρα μας.

Τελικά, οι περισσότεροι Έλληνες καταφεύγουν σε μια ιδιωτική ασφάλιση πληρώνοντας
έτσι μια ακόμη επιπρόσθετη εισφορά, απολαμβάνοντας υπηρεσίες υγείας, αν και σε αυτό
το χώρο παρατηρούνται κατά καιρούς έντονα φαινόμενα αναποτελεσματικότητας και
ανεπάρκειας.

Αν είναι λοιπόν για ένα κρύωμα να πληρώνεις εισφορές στο Ι.Κ.Α., εισφορά στην ιδιωτική
εταιρεία και τελικά να πληρώνεις 50 ? επίσκεψη σε ένα ιδιωτικό ιατρείο, την οικονομική
σύγκλιση στην πράξη δε θα τη βιώσουμε ποτέ. Προσθέτοντας σε όλα αυτά και τομείς
όπως η εκπαίδευση όπου η αιμορραγία για τον Έλληνα πολίτη έχει αποκτήσει αιμοφιλικά
χαρακτηριστικά, τότε είναι αδύνατο για μια οικογένεια να τα φέρει άνετα βόλτα ακόμα
και με 2 μισθούς πάνω από το μέσο όρο της Ευρώπης.

Αν η ασφαλιστική μεταρρύθμιση απαιτείται ώστε να επιβιώσει το συνταξιοδοτικό μας
σύστημα και να μπορέσουν να πάρουν σύνταξη ηλικίες που γράφουν άρθρα στο Nuevo,
τότε είναι επιτακτική και η ανάγκη ομαλοποίησης του ιατροφαρμακευτικού συστήματος
της χώρας. Είναι ανάγκη να ισχύσουν αυστηροί έλεγχοι στην αλόγιστη χορήγηση
φαρμάκων που παρατηρείται, να αντιμετωπιστούν οι γιατροί στο Ι.Κ.Α. ως εργαζόμενοι
που έχουν υποχρεώσεις και όχι ως νομπελίστες, να λειτουργήσουν παντού υποχρεωτικά
τα τηλεφωνικά ραντεβού, να προσληφθούν ιατροί αποκλειστικής απασχόλησης σε κάθε
ειδικότητα, να δημιουργηθούν ηλεκτρονικά συστήματα όπου ο ασφαλισμένος να μπορεί
μέσω internet να κλείσει ραντεβού ή να παρακολουθήσει το ιστορικό του σε συνδυασμό
με τον περίφημο Α.Μ.Κ.Α. ο οποίος μπορεί να εξελιχθεί σε μια πολύ χρήσιμη smart card.

Αν όλα αυτά φαντάζουν βγαλμένα από ταινία επιστημονικής φαντασίας, τότε ίσως να
πρέπει να σκεφθούμε και μέτρα όπως η κατ’ επιλογήν ασφάλιση του εργαζομένου είτε
σε κρατικό, είτε σε ιδιωτικό φορέα με τον απαραίτητο πάντα αυστηρό κρατικό έλεγχο.

Αν αυτές οι δομές λειτουργήσουν σωστά, τότε οι οικονομίες κλίμακας που θα
δημιουργηθούν, θα επιφέρουν μια πρακτική σύγκλιση σταματώντας χρόνιες αιμορραγίες.

Δυστυχώς, οι χιλιοειπωμένες και διαπιστωμένες ανεπάρκειες ή παραλείψεις του
πρόσφατου παρελθόντος έχουν δημιουργήσει καταστάσεις που μόνο με ισχυρά σοκ
τέτοιου τύπου μπορούν να αντιμετωπιστούν.

Η Κυβέρνηση ήδη προσέφερε ένα τέτοιο στο λαβύρινθο του συνταξιοδοτικού
συστήματος. Καιρός να επιφέρει ένα ακόμα σε όλους εκείνους που ταλαιπωρούν τον
Έλληνα πολίτη και που νέμονται τις οικονομίες του.