Πριν από λίγες ημέρες έκλεισα τα 30. Γεννηθείς το 1978, μπορώ κάλλιστα να θεωρηθώ
ένα γνήσιο παιδί της μεταπολίτευσης. Είναι λογικό λοιπόν, διαβάζοντας στον τύπο τα περί
του τέλους του κύκλου της μεταπολίτευσης, να θορυβούμαι, όπως θορυβούνται κάθε
Κυριακή οι υπερήλικες «Συνομήλικοι» του Αρκά στο Έψιλον της Ελευθεροτυπίας, πότε
με τα συμπτώματα της υγείας τους, πότε με τα σημεία των καιρών και τα όσα
αλλόκοτα συμβαίνουν γύρω τους.

Διαβάζω τον τελευταίο καιρό φανατικές αράδες για το τέλος της μεταπολιτευτικής
περιόδου, για τη λήξη ζωής των δύο μεγάλων κομμάτων, για το τέλμα της πολιτικής
στην Ελλάδα και προβληματίζομαι. Προβληματίζομαι όχι επειδή δε βλέπω το τι συμβαίνει
γύρω μου αλλά επειδή τα ονόματα που γράφουν όλα αυτά τα άρθρα είναι τα ίδια
(πάνω-κάτω) με εκείνα που έγραφαν για την κατάρρευση του Κέντρου, για την έλευση
της δικτατορίας, για την πτώση της δικτατορίας, για τον λαϊκό ηγέτη «Ανδρέα», για
την πτώση του «Ανδρέα», για την έλευση του τεχνοκράτη Σημίτη, για την πτώση του
τεχνοκράτη Σημίτη.

Είναι οι ίδιες πένες που έγραφαν για τη νέα ελπίδα της Πολιτικής Άνοιξης, του ΚΕΠ και
που με θέρμη υποστηρίζουν το καθετί μικρό και «διαφορετικό» εμφανίζεται σε κάθε
πολιτική συγκυρία. Είναι οι ίδιες πένες που φούσκωσαν λεφτά τις χρυσές περιόδους
του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στη χώρα μας, είναι οι ίδιες πένες που στο ειδικό
δικαστήριο απέσυραν τις καταθέσεις τους και έστειλαν στα κυπαρίσσια το συχωρεμένο
το Μένιο τον Κουτσόγιωργα που τόσο αγώνα έκανε ώστε να καταφέρει ένα κόμμα
με 49 % να μη φτάνει στην αυτοδυναμία.

Αυτές οι πένες τα παίρνουν από παντού. Είναι οι πένες που κάθε φορά εκπλειστηριάζουν
τη γραφή τους ανάλογα με τα «πακέτα» και τα μαύρα «payroll» της κρυφής αγοράς ελπίδας,
πολιτικής και κατ’ επέκταση εξουσίας. Είναι οι πένες που βρωμάνε από χιλιόμετρα
σε κάθε περίπτερο, κάθε Κυριακή, οι πένες που σπιλώνουν συνειδήσεις, ανθρώπους
και που προσπαθούν πλέον ένα και μόνο στόχο να πετύχουν : Όσο περισσότερα μικρά
κόμματα, τόσο καλύτερα, τόσο περισσότερα «πακέτα», τόσο περισσότεροι θύτες και
θύματα στην πολιτική σκηνή του τόπου, τόσο περισσότερα έργα για τα «αφεντικά»
που κατά έναν περίεργο «ανιδιοτελή» τρόπο συνδυάζουν όλα ένα μέσο μαζικής
ενημέρωσης και μια κατασκευαστική εταιρία. Το δυστύχημα είναι ότι αυτές τις πένες
στη σύγχρονη Ελλάδα τις καταστήσαμε «λόγιες» και «σεβάσμιες» κάτι σαν τα παπικά
κείμενα στη Ρώμη. Γράφει δηλαδή ο τάδε την ασυναρτησία του και κάτι έγινε,
διαμόρφωσε άποψη και πολιτικό ρεύμα. Ατελείωτη λάσπη συνήθως περιλούζει τις
Κυριακές τα dvd, τα lifestyle περιοδικά και το ένα κιλό ραβανί που συνοδεύουν την
εφημερίδα η οποία περιορίζεται ουσιαστικά σε 2-3 σελίδες και αυτές με υπαινιγμούς,
γρίφους και «εκβιαστικές» εξυπναδιές παντός τύπου.

Γράφουν αυτές οι πένες για το τέλος της μεταπολίτευσης και την ανάγκη μιας
ανατροπής στο δικομματισμό. Ποιο τέλος ρε παλικάρια ; Που ήσασταν 20 χρόνια σε
αυτή τη χώρα και όλα ήταν καλά, όμορφα και ρόδινα, ακόμα και εκείνα τα ξεβρακώματα
του κου Κολλά στους δρόμους της Αθήνας ; Πόσο και πότε αφήσατε τον Κώστα
Καραμανλή να κυβερνήσει τη χώρα χωρίς να «αποκαλύψετε» τη «μεγάλη μπαρούφα
της ημέρας» ; 5μιση χρόνια κυβερνά η Ν.Δ. και μια μέρα χωρίς να λασπολογηθεί δεν
έχει περάσει. Και μιλάμε για όλα τα επίπεδα. Από τη νεολαία μέχρι τις κυβερνητικές
κορυφές. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι ζητώ ο οποιοσδήποτε να είναι στο
απυρόβλητο.

20 χρόνια κυβέρνησε το ΠΑΣΟΚ τη χώρα, σχετικά ήρεμα και νηφάλια από πλευράς
τύπου, αν εξαιρέσουμε τα τέλη των 2 μεγάλων 8ετιών. Και κανείς δε μίλησε … κανείς
δε μίλησε όταν τα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» έγιναν «Να το, να το το μαντολάτο
πιασ’ το και φα το» , κανείς δε μίλησε όταν το «Εδώ Πολυτεχνείο … Εδώ Πολυτεχνείο»
έγινε «Φέρε και μένα ένα Υπουργείο», κανείς δε μίλησε όταν το «Ο λαός στην εξουσία»
έγινε «Βγαίνουμε από τη στενωπό», κανείς δεν αντέδρασε όταν το ενιαίο μισθολόγιο
καταπλάκωσε κάθε αρχή αξιοκρατίας και επιβράβευσης της προσπάθειας, όταν τα ρετιρέ
απέκτησαν «κοινωνική» χροιά και οι «θυρωροί» έγιναν Υπουργοί κατά το περίφημο
δόγμα Κατσιφάρα.

Και τώρα που ο κόσμος ξυπνάει και αναζητά έναν ισχυρό ηγέτη, που προσπαθεί να βγει
από την κατασπατάληση του κοινοτικού χρήματος και να μπει στην πορεία της
συνεισφοράς στην Κοινωνία της Ευρώπης, τώρα οι γνωστές πένες βρήκαν πάλι παιχνίδι
να παίξουν. Θέλουν διασπάσεις, καταστροφές, σχίσματα, αιρέσεις για να τα «ξαναπάρουν»
για να ξαναγίνουν καπετάνιοι σε ένα καράβι που βρίσκει ρότα και να το κυβερνήσουν
προς την αποσταθεροποίηση.

Τώρα είναι η ώρα στήριξης στον Κώστα Καραμανλή. Τον Πρωθυπουργό που μίλησε για
πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία ανοιχτά για «νταβατζήδες» και συμφέροντα.
Τον Πρωθυπουργό που δεν καλύπτει τίποτα αλλά στέλνει στο δικαστήριο τα πάντα από
όπου και αν έρχονται, δεξιά, αριστερά και τα λοιπά. Τον Πρωθυπουργό που αντιμετωπίζει
ακόμα και δυσαρέσκεια από τον κόσμο της παράταξής του επειδή δεν ευνοεί, δε βολεύει
και δεν παίζει το παιχνίδι της ψηφοθηρίας.

Από την άλλη πλευρά ο στόχος είναι προφανής. Πλήρης αποδόμηση του ΠΑΣΟΚ και ει
δυνατόν διαχωρισμό του ακόμα και στα τρία. Είναι καλύτερα άλλωστε να τα παίρνεις
από τρεις παρά από έναν. Ο Δούρειος Ίππος είναι προφανής και ακούει στο όνομα
Τσίπρας. Αλλά και αυτός άρχισε να γίνεται σιγά σιγά ενοχλητικός γιατί τη δουλεία του
την έκανε τσάμπα και τώρα δεν πληρώνει.

Λίγες πένες θα πιστέψω στα 30 μου όταν θα μιλούν για διάλυση του πολιτικού σκηνικού
και γέννηση ενός νέου status quo. Και αυτές δεν έχουν μιλήσει για κάτι τέτοιο.

Οι Έλληνες δεν την ξαναπατάνε. Όταν «έφαγαν» τελευταία φορά τα παραμύθια των
ανένδοτων κατέληξαν με μια δικτατορία και αργότερα με μια ανελέητη ομάδα
μιζαδόρων να τους κυβερνούν.