ΟΝΝΕΔ Κορινθίας

Η περίοδος του «εκσυγχρονισμού»: Ποιος ήταν πράγματι ο Κ. Σημίτης;

Έχει γραφτεί από ΟΝΝΕΔ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
Τετάρτη, 27 - 08 - 2008
Γράφει ο Νίκος Κώνστας, Γ.Γ. του Τ.Γ. ΟΝΝΕΔ Σολυγείας Πριν λίγες εβδομάδες, αγοράζοντας την εβδομαδιαία εφημερίδα «Ο Κόσμος του Επενδυτή», προμηθεύτηκα και ένα ένθετο σ' αυτήν DVD, το οποίο ανέλυε και περιέγραφε συνοπτικά, σε 80 λεπτά, την οκταετία Σημίτη. Το μεγάλο ερώτημα που έθετε ο σχεδιαστής του DVD είναι αν ο Κώστας Σημίτης ήταν ένας μεγάλος «οραματιστής» ή ένας απλός «διαχειριστής» της τύχης μιας ολόκληρης χώρας. Στη συνέχεια του κειμένου θα καταθέσω τα πραγματικά περιστατικά και γεγονότα που χαρακτήρισαν την περίοδο Σημίτη (την τελευταία περίοδο της εικοσαετούς (!) διακυβέρνησης της χώρας απ' την «μεγάλη δημοκρατική παράταξη»...) και επίσης θα καταθέσω και την προσωπική μου άποψη για τα γεγονότα αυτά. Ο Κώστας Σημίτης, ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα το 1981, αναλαμβάνοντας τότε, στην πρώτη Κυβέρνηση Παπανδρέου, το Υπουργείο Γεωργίας. Η εξέλιξή του ήταν ραγδαία, με αποτέλεσμα την περίοδο 1985-1987, ο Ανδρέας Παπανδρέου να του εμπιστευθεί το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. Η οικονομική πολιτική που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1981-1985, με στόχο το φιλολαϊκό και «σοσιαλιστικό» προφίλ, είχε ως αποτέλεσμα να περιέλθει η οικονομία της χώρας σε δεινή κατάσταση. Έτσι, αποφασίστηκε να εφαρμοστεί μια νέα «πολιτική λιτότητας», μετά το 1985, για την βελτίωση των οικονομικών του κράτους. Στα τέλη του 1987 το ΠΑΣΟΚ αλλάζει τακτική, η εισοδηματική πολιτική χαλαρώνει ξανά (πλησιάζουν οι εκλογές του 1989 και πρέπει να επιδειχθεί απ' την Κυβέρνηση το κοινωνικό πρόσωπο...) και ο πανίσχυρος Σημίτης αναγκάζεται να παραιτηθεί, ερχόμενος σε σύγκρουση με τον Παπανδρέου. Από τότε, είναι η αλήθεια, ο Σημίτης έπαψε να είναι αρεστός στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Το 1996, ο Ανδρέας Παπανδρέου, άρρωστος και καταβεβλημένος, αποφασίζει να παραδώσει την πρωθυπουργία στο πρόσωπο που θα εκλέξει η Κ.Ο. του Κόμματος. Υποψήφιοι είναι ο Άκης Τσοχατζόπουλος, ο Γεράσιμος Αρσένης και ο Κώστας Σημίτης. Ο Παπανδρέου, ακόμα και από το κρεβάτι της ασθένειας, προσπαθεί να εκλέξει στη θέση του το αγαπημένο του «παιδί», τον Άκη... Όμως, η Κ.Ο. έχει άλλη γνώμη. Εκλέγεται νέος Πρωθυπουργός ο Κώστας Σημίτης, πράγμα το οποίο ποτέ δεν ευχαρίστησε τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Ανδρέας πεθαίνει τον Ιούνιο του 1996 και ο Κώστας Σημίτης θέτει το πρώτο εκβιαστικό δίλημμα στα στελέχη του Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ. Ποιο ήταν αυτό; «Ή με εκλέγετε και Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ή παραιτούμαι και από Πρωθυπουργός»! Η περίοδος κυριαρχίας Σημίτη είχε μόλις αρχίσει... Αναμφίβολα, η διακυβέρνηση Σημίτη σημαδεύτηκε από επιτυχή γεγονότα, τα οποία κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει. Επί των ημερών του, η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ο.Ν.Ε. και υιοθέτησε το νέο ισχυρό νόμισμα της Ευρώπης. Εδώ θέλω να κάνω μια σύντομη παρένθεση: Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, Πρόεδρος, τότε, της Ν.Δ. και Πρωθυπουργός, οδηγούσε, με το κύρος και την αναγνωρισιμότητά του, τη χώρα προς τις πύλες της σύγχρονης Ευρώπης, το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου ξεστόμιζε «βαρυσήμαντα» συνθήματα, όπως «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «έξω οι βάσεις του θανάτου», «έξω οι Η.Π.Α.» και άλλα παρόμοια, διατυμπανίζοντας την αντίθεσή του στην είσοδο της Ελλάδας στη διευρυμένη Ευρώπη. Μάλιστα, υποσχέθηκε πως όταν το ΠΑΣΟΚ έρθει στην εξουσία, η Ε.Ο.Κ. θα αποτελέσει παρελθόν για την Ελλάδα. Ευτυχώς, όμως, το 1981 ευρισκόταν στην Προεδρία της Δημοκρατίας ο Κ. Καραμανλής που συνέτισε και προσάρμοσε στις εξελίξεις και στην διεθνή θέση της χώρας τον αντι-δυτικό (;) Πρωθυπουργό και τον πίεσε, ώστε όχι μόνο να μην αποσύρει τη χώρα απ' την ΕΟΚ, αλλά να οδηγήσει τις διμερείς σχέσεις σε καλύτερο επίπεδο. Αν δεν είχε υπάρξει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1979, η σημιτική επιτυχία της Ο.Ν.Ε. το 2001 δεν θα είχε φθάσει ποτέ για τη χώρα μας. Το 1997, λίγο καιρό μετά τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα, η Δ.Ο.Ε. ανακοινώνει ότι η Αθήνα θα φιλοξενήσει, το 2004, τους 28ους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτή η επιτυχία της χώρας, σε συνδυασμό με την εισροή του Γ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης, οδήγησαν στην κατασκευή των μεγαλύτερων δημοσίων έργων που γνώρισε, ως τώρα, η Ελλάδα. Το αεροδρόμιο των Σπάτων (στην απαλλοτρίωση και στον πρώτο διαγωνισμό για την κατασκευή του είχε προβεί η Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή, μετά το 1975), η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου -ένα όνειρο του Χαρίλαου Τρικούπη-, το μετρό της Αθήνας και η Αττική Οδός. Επίσης, κατά τη δεύτερη περίοδο της διακυβέρνησής του, η Κύπρος εντάχθηκε ενιαία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλα αυτά, βέβαια, παρουσιάζουν έναν Σημίτη «οραματιστή», που άλλαξε τη μοίρα της χώρας και την έβγαλε από τη διεθνή απομόνωση, όπως λένε οι πολιτικοί σε τέτοιες περιπτώσεις. Όμως, ποιος ήταν πράγματι ο Κώστας Σημίτης; Ο εκσυγχρονιστής, που συγκρούστηκε με το Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ και άλλαξε τη χώρα ή ο διαχειριστής μεγάλων κρίσεων του οδήγησαν την Ελλάδα ακόμα και στα πρόθυρα του πολέμου και γέννησαν το, μέχρι σήμερα, πανθομολογούμενο πρόβλημα της διαπλοκής; Λίγο καιρό μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Κ. Σημίτη, τον Ιανουάριο του 1996, ξέσπασε η μεγάλη κρίση των Ιμίων, όπου η Τουρκική Κυβέρνηση παραβίασε κατάφωρα τη Συνθήκη της Λωζάννης και αμφισβήτησε εθνικό έδαφος της Ελλάδας. Η Ελλάδα τότε βρέθηκε στο κατώφλι της πολεμικής σύρραξης και το αποτέλεσμα της κρίσης ήταν ο θάνατος τριών αεροπόρων που αμύνθηκαν του εδάφους μας και η αποπομπή του Υπουργού Εξωτερικών Θεοδ. Πάγκαλου. Και το «επιμύθιο» της κρίσης των Ιμίων γράφτηκε από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, όταν από το βήμα της Βουλής εκφώνησε το «ευχαριστώ την Κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών»... Σύσσωμη η αντιπολίτευση χαρακτήρισε με τη λέξη «αίσχος» την ομιλία του Κ. Σημίτη. Παρόμοιο πλήγμα για την Κυβέρνηση υπήρξε και η υπόθεση Οτσαλάν, όπου ο αρχηγός του Κουρδικού κινήματος παραδόθηκε στις τουρκικές αρχές, οι οποίες και επιδιώκουν την εξόντωσή του. Το 1997 ο Κ. Σημίτης αποφάσισε να αντιστρατευτεί τις παλιές «λαϊκιστικές» πρακτικές και προτείνει μια νέα δράση και νοοτροπία για την «αλλαγή» και την «πρόοδο» της χώρας. Ένα παράδειγμα αποτέλεσε και ο προϋπολογισμός του 1997, ο οποίος προκάλεσε σοβαρές αντιδράσεις. Οι αγρότες του θεσσαλικού κάμπου, με τις κινητοποιήσεις τους, έκοψαν την Ελλάδα στα δυο, αλλά η Κυβέρνηση κατόρθωσε να μην ενδώσει στα αιτήματά τους. Δεν δέχθηκε καν να συζητήσει με τους εκπροσώπους των αγροτών ο Κ. Σημίτης κατά την άνοδό του στη Λάρισα... Την ίδια μοίρα είχε και η απεργία των Καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης, λόγω της οποίας παρέλυσε τότε η σχολική ζωή. Αναντίρρητα, η περίοδος 1999-2000 ήταν μια χρυσή περίοδος για όσους κατέθεσαν χρήματα στο «Χρηματιστήριο Α.Α.». Μάλιστα, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός προέτρεψε τους Έλληνες να γίνουν επενδυτές και να καταθέσουν το περίσσευμά τους στο Χρηματιστήριο, η άνοδος του γενικού δείκτη του οποίου άγγιζε κάθε μέρα και νέο ρεκόρ. Ξαφνικά, όμως, το Χρηματιστήριο πέφτει! Εκατομμύρια δραχμές των Ελλήνων επενδυτών χάνονται «εν μία νυκτί». Φυσικά, δε ζημιώθηκαν οι μεγαλοεπενδυτές και οι γνωρίζοντες τα του Χρηματιστηρίου. Ζημιώθηκαν οι χαμηλόμισθοι και τα μεσαία οικονομικά στρώματα του κόσμου, που πίστεψαν στα λόγια της Κυβέρνησης και κατέθεσαν τα χρήματά τους, ελπίζοντας να ανταμειφθούν... Μάταια όμως! Ο Κ. Καραμανλής, νεοεκλεγείς τότε Πρόεδρος της Ν.Δ., θα καταγγείλει την Κυβέρνηση για «σκοτεινά» παιχνίδια στις πλάτες του Ελληνικού λαού, με στόχο τον πλουτισμό μιας μερίδας επιτηδείων. Από τότε μέχρι σήμερα, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου παραμένει σκεπασμένο... Η δεύτερη περίοδος της Πρωθυπουργίας Σημίτη χαρακτηρίστηκε από 3 μεγάλα γεγονότα: Την κρίση των ταυτοτήτων, το νομοσχέδιο Γιαννίτση και την παράδοση του «δαχτυλιδιού» στο Γ. Παπανδρέου, πριν τη συντριβή του 2004... Η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (βλέπε Δαφέρμος) έκρινε πως η αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες παραβίαζε το δικαίωμα των πολιτών να μην δημοσιοποιούν θέματα προσωπικών τους δεδομένων σε δημόσια έγγραφα. Είναι αστείο, φυσικά, να θεωρήσουμε ότι μόλις εξελέγη το 2000 η Κυβέρνηση Σημίτη το πρώτο ζήτημα που έπρεπε να αντιμετωπίσει ήταν το θέμα των ταυτοτήτων, το οποίο δεν είχε καν εξαγγείλει προεκλογικά... Ένα θέμα που δεν απασχόλησε ποτέ πολύ μεγαλύτερους ηγέτες από τον κ. Σημίτη, απασχολεί τώρα τον επανεκλεγέντα Πρωθυπουργό, που στο πλαίσιο του «εκσυγχρονισμού» βάλθηκε να ισοπεδώσει το καθετί με τα προσωπικά δεδομένα ... Η απάντηση ήρθε από την Εκκλησία και τον προκαθήμενό της μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, ο οποίος διοργάνωσε δυο πάνδημες και μεγαλοπρεπείς λαοσυνάξεις προς επίδειξη δύναμης προς την Κυβέρνηση. Μάλιστα, η Εκκλησία προχώρησε και σε συγκέντρωση υπογραφών για τη διενέργεια δημοψηφίσματος για ένα θέμα, που τελικά αποδείχθηκε αρκετά σοβαρό. Συγκεντρώθηκαν, τότε, πάνω από 3.000.000 υπογραφών, το μισό δηλαδή του εκλογικού σώματος ψήφισε υπέρ της διενέργειας δημοψηφίσματος- δεν είχαν δικαίωμα ψήφου 10.000.000 Έλληνες ώστε να θεωρηθεί μικρός ο αριθμός των 3.000.000, αλλά ήταν ψηφοφόροι μόνο τα 6.500.000-, αλλά η Κυβέρνηση αγνόησε πλήρως την Εκκλησία. Δεν είναι τυχαίο ότι η κρίση αυτή ήταν ένας λόγος της ήττας του ΠΑΣΟΚ το 2004, σύμφωνα με εκλογικούς αναλυτές. Ο Καθηγητής Γιαννίτσης ανέλαβε το Υπουργείο Εργασίας στη νέα Κυβέρνηση Σημίτη το 2000 και κατέθεσε το ομώνυμο νομοσχέδιο, το οποίο με τις διατάξεις του ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων σε όλη τη χώρα. Εργατικά συνδικάτα και οργανώσεις, ομοσπονδίες εργαζομένων, πολλοί εργαζόμενοι και εργαζόμενες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα για το σκληρά μέτρα Γιαννίτση και απαιτούσαν την απόσυρση του νομοσχεδίου. Η Κυβέρνηση μετά την αντίδραση όλων των εργαζομένων απέσυρε κακήν κακώς το νομοσχέδιο, οι διατάξεις του οποίου, λέγεται, αν είχαν εφαρμοστεί θα σωζόταν από τότε το ασφαλιστικό ... Η διαφθορά και η διαπλοκή είναι έννοιες που εμφανίστηκαν στην πολιτική ζωή του τόπου κατά τη διάρκεια της δεύτερης θητείας Σημίτη. Πολιτικοί που τα παίρνουν, ρουσφέτια με μεγάλα συμφέροντα, υπουργοί βουτηγμένοι σε σκάνδαλα, πακέτα εκατομμυρίων σε ατομικά συμφέροντα είναι μερικά απ' τα περιστατικά που συνέβαιναν (και θα συμβαίνουν δυστυχώς...) και οδήγησαν στη γένεση αυτού του πολιτικά νοσηρού φαινομένου. Η πολιτική ήττα στις εκλογές του 2004 ήταν δεδομένη για τον Κ. Σημίτη. Έγινε βέβαιη μετά την παράδοση του «δαχτυλιδιού» της διαδοχής στο Γ. Παπανδρέου. Ο Κώστας Σημίτης δεν χρημάτισε ποτέ αρχηγός της αντιπολίτευσης, όπως και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Βλέποντας την ήττα θεώρησε σκόπιμο να βρει ένα εξιλαστήριο θύμα για να επωμιστεί τις «αμαρτίες» της παράταξης και αυτός να βγει αλώβητος, έχοντας πάντα το πλεονέκτημα της κυβερνητικής προεδρίας του κόμματος απ' τον ίδιο. Ο φόβος για την ήττα τον οδήγησε στην αλλαγή του εκλογικού νόμου (2003), συνήθης πρακτική για το ΠΑΣΟΚ αφού το ίδιο είχε κάνει το 1988 ο Α. Παπανδρέου και οδήγησε στην τριπλή εκλογική αναμέτρηση του 1989-1990. Τουλάχιστον, κατάφερε το ΠΑΣΟΚ να κρατηθεί πάνω απ' το 40% με τη Ν.Δ. να γίνεται Κυβέρνηση με 45%! Το 2007 ο Κ. Καραμανλής εκλέγεται ξανά Πρωθυπουργός και το 2008 ο Κ. Σημίτης διαγράφεται από την Κ.Ο. του κόμματος που οδήγησε στην Κυβέρνηση ... Τελικά, το αν ο Σημίτης ήταν «οραματιστής», «εκσυγχρονιστής» ή «διαχειριστής», θα το κρίνει η πολιτική ιστορία. Άλλωστε, κανείς Πρωθυπουργός δεν είναι μόνο καλός ή μόνο κακός. Όμως, το δίλημμα που έθετε συχνά στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ «Ή και Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αλλιώς παραιτούμαι από Πρωθυπουργός» είναι σίγουρο πως δεν πρέπει να αποτελέσει σε καμία περίπτωση πρακτική κανενός ηγέτη-πολιτικού, που θέλει να υπηρετήσει αυτόν το λαό.
Τελευταία ενημέρωση ( Τετάρτη, 27 - 08 - 2008 )