|
Μετανάστες, λαθρομετανάστες και Έλληνες. |
|
|
|
Έχει γραφτεί από ΟΝΝΕΔ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
|
|
Τρίτη, 02 - 09 - 2008 |
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ηγέτης της Κορινθίας" στις 16/9/08)
Γράφει ο Παύλος Πέππας, Γεν. Γραμ. Τ.Γ. ΟΝΝΕΔ Κορίνθου
Ίσως το περασμένο Σάββατο ήταν η πρώτη φορά που από σύμπτωση ή επιλογή ορισμένων, δεν ξέρω, είδα να γίνεται ρεπορτάζ στο κέντρο της Αθήνας με θέμα
τις συμπλοκές αλλοδαπών, από πολεμικό ανταποκριτή.
Από το 1991 και έπειτα οι αλλοδαποί έγιναν ενεργό μέρος της κοινωνίας μας επηρεάζοντας και διαμορφώνοντας με την έντονη παρουσία τους κάθε έκφανσή
της, με τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, και καλά κάνουν, και ταυτόχρονα
με την παραβατική συμπεριφορά ορισμένων εξ αυτών, και καλά δεν κάνουν.
Η αλήθεια είναι ότι κυρίως για οικονομικούς λόγους ζητάγαμε σχεδόν 15 χρόνια
να έρθουν στην Ελλάδα «χέρια» και ήρθαν άνθρωποι. Με δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Γιατί στον αγώνα να πιάσουμε τα κριτήρια του Μάαστριχτ, να πέσει ο πληθωρισμός,
βρήκαμε άκομψο τρόπο να υπάρξει λιτότητα που συνδυάζεται με υψηλούς ρυθμούς
ανάπτυξης. Και η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα πετύχαμε την ονομαστική σύγκλιση με
τους κανόνες της ΟΝΕ, μέσα από την εκμετάλλευση απελπισμένων ανθρώπων. Οι οποίοι
μας έλυσαν το πρόβλημα της οριστικής προσαρμογής, αλλά δεν συνέβαλαν στην
πραγματική σύγκλιση. Χωρίς να γίνει τότε, αλλά και αργότερα, η κρίσιμη διάκριση ανάμεσα
στη νόμιμη και παράνομη μετανάστευση. Διότι ο καλύτερος τρόπος για να νιώθει ο
πολίτης ασφαλής με τον ξένο είναι να κατανοήσει ότι ο ξένος έχει ίδια δικαιώματα
και υποχρεώσεις με τον πολίτη. Να είναι δηλαδή καταγεγραμμένος όπως και ο
πολίτης.
Θέση μου είναι ότι καμία κοινωνία, και πολύ περισσότερο η ελληνική δεν μπορεί να
απορροφήσει απεριόριστο αριθμό μεταναστών. Γι' αυτό και κάθε μεταναστευτική πολιτική
οφείλει να ορίζει τρία πράγματα:
1) Να θέσει σαφή όρια όσο αφορά τον αριθμό των μεταναστών και τη διασπορά τους
ανά χώρα καταγωγής, που μπορεί να φιλοξενήσει.
2) Να δημιουργήσει εκείνους τους μηχανισμούς (προληπτικούς και κατασταλτικούς) για
την περιφρούρηση αυτών των ορίων, να μην μπαίνουν υπεράριθμοι ή λαθραίοι και
3) Να δημιουργήσει μηχανισμούς ενσωμάτωσης των μεταναστών στην κοινωνία.
Στην Ελλάδα σχεδόν 20 χρόνια τώρα δεν έγινε τίποτα από αυτά. ¶νοιξε ο δρόμος για
τη νομιμοποίηση όλων των παράνομων με τρόπους που δόξασαν τα ρουσφετολογικά
κυκλώματα. Για να φτάσουμε στο σημείο να ακούσουμε πριν μερικά χρόνια από τον
κεντροαριστερό πρόεδρο της Κομισιόν, Ρομάνο Πρόντι, ότι πρέπει να ληφθούν άμεσα
μέτρα εναντίον της λαθρομετανάστευσης.
Από το 1992 και μετά, δεκάδες χιλιάδες λαθρομεταναστών γέμισαν τα εργοτάξια που
χρηματοδοτούσαν τα κοινοτικά κονδύλια, θρήνησαν απροσδιόριστο αριθμό θυμάτων,
βοήθησαν τα νούμερα της «δημιουργικής λογιστικής» και πέτυχαν τους όρους της
ονομαστικής σύγκλισης. Και όταν η μέθοδος αυτή εξαντλήθηκε ανακαλύψαμε έκπληκτοι
τη στασιμότητα, την παράλυση του παραγωγικού μηχανισμού της οικονομίας που έπαθε
εξάρτηση από την παράνομη εργασία και δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτή. Ήταν ίσως
η πρώτη φορά που «προοδευτικές πένες» υπερασπίστηκαν ουσιαστικά πρακτικές
δουλεμπορίου, εν ονόματι «ευγενών ανθρωπιστικών ιδεών».
Σήμερα αισθάνομαι ότι παρουσιάζονται απόψεις που είναι μονοδιάστατα αγκυλωμένες
σε ένα φόβο κατασκευασμένο και καλλιεργούμενο από μνήμες. Όσοι θεωρούν ότι δεν
υπάρχει λύση δεν είναι ούτε «σύγχρονοι», ούτε δημοκράτες. Γιατί σε μια χώρα όπως η
Ελλάδα, που εκ πεποιθήσεως και εξ ιστορικής διαδρομής έχει μάθει τι σημαίνει
μετανάστευση δεν χωράνε υποδείξεις περί μαζικών απελάσεων και βίαιων μετακινήσεων
πληθυσμών. ¶λλωστε, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο διάλογος, η
ισονομία και η ισοπολιτεία και η αυστηρή και απαρέγκλιτη εφαρμογή του νόμου είναι
έννοιες που μας διακατείχαν και μας διακατέχουν πάντα. Χωρίς ακρότητες ή
συναισθηματισμούς.
|
|
Τελευταία ενημέρωση ( Παρασκευή, 19 - 09 - 2008 )
|
