Γράφει ο Βασίλης Μπαλάφας (Πρόεδρος Ν.Ε. ΟΝΝΕΔ Κορινθίας)


Ζούμε αναμφισβήτητα στην εποχή της "εικόνας", των στιγμιοτύπων, των εντυπώσεων,
των φωτοβολίδων, των επικοινωνιακών τεχνασμάτων, της τηλεοπτικής διάστασης,
η οποία, καταρρίπτοντας κάθε σύγχρονη επιστημονική θεωρία, κατέστησε εαυτόν ως
την αδιαμφισβήτητη "τέταρτη διάσταση του χώρου". Μέχρις ενός σημείου όλα αυτά
είναι θεμιτά, γεμίζουν την καθημερινότητά μας, ανανεώνουν τη θεματολογία στην
κουβέντα του καφενέ και του κομμωτηρίου.

Για άλλη μια φορά όμως έχει χαθεί το μέτρο, απολέσαμε τη "δεδηλωμένη" αίσθησή μας
περί πραγματικότητος και αντικειμενικών γεγονότων. "Χάσαμε τη μπάλα" για να το
πούμε λίγο πιο λαϊκά. Οι τίτλοι και ο πρόλογος έγιναν σημαντικότερα από την κατακλείδα
και το κυρίως θέμα. Πλήρης διαστρέβλωση γεγονότων στο βωμό της εφήμερης
δημοσιότητας, στο βωμό του "δείξε και εντυπωσίασε" που έρχεται σε αντιδιαστολή
με τον ορθολογισμό του "ανέλυσε, εξήγησε, δώσε λύση, πρότεινε".


Τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα γύρω μας αλλά επειδή ζούμε στην Κορινθία,
θα αναφερθώ στο πρόσφατο μέγα θέμα που προέκυψε μέσα στον Αύγουστο σχετικά
με τα προγράμματα "Βοήθεια στο σπίτι". Το έργο που θα αναλύσω παίζεται κάθε φορά
που τα εν λόγω προγράμματα πλησιάζουν στο τέλος της περιόδου χρηματοδότησής
τους. Σε κάθε ανάλογη περίοδο (2005,2007,2008) βουλευτές συνωστίζονται στη Βουλή
καταθέτοντας ερωτήματα επί ερωτημάτων, αναθέματα εκσφενδονίζονται από τους
εργαζομένους, τα ρεπορτάζ γεμίζουν με βαρύγδουπους τίτλους και τεράστιες λεζάντες.
Βαριές κουβέντες όπως εκμετάλλευση, περιθωριοποίηση, αναλγησία, αδιαφορία, ομηρία,
εμπαιγμός, χρησιμοποιούνται αφειδώς χάνοντας τελικά το νόημά τους. Τα δέκα λεπτά
δημοσιότητας κερδίζονται "παλικαρίσια" και μετά σιωπή ... Εντούτοις κάθε φορά το θέμα
λύνεται (και μάλιστα στην ώρα του) χωρίς να υπάρχει η αντίστοιχη προβολή και
σημασία επί της λύσης, δηλαδή επί της ζητούμενης ουσίας και του ευθύς εξαρχής
τιθέμενου αιτήματος.

Τα προγράμματα "Βοήθεια στο σπίτι" ξεκίνησαν το 1997 με πενταετή πιλοτική διάρκεια
από το ΠΑΣΟΚ, αξιοποιώντας τους σχετικούς πόρους της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (ναι,
ναι εκείνου δηλαδή του ιμπεριαλιστικού, καπιταλιστικού συνδικάτου - να τα θυμόμαστε
λίγο και αυτά μέρα που είναι) και πράγματι προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν
σημαντικό έργο, απασχολώντας ταυτόχρονα χιλιάδες ανθρώπους με συναφείς ειδικότητες.

Το ΠΑΣΟΚ βέβαια, αφού ενθάρρυνε τους Δήμους να τα εφαρμόσουν, δεν έλαβε κανένα
μέτρο και δεν είχε κανέναν σχεδιασμό, κατά τη γνωστή τακτική του, για το μέλλον τους.
Το αποτέλεσμα ήταν, με τη λήξη της αρχικής κοινοτικής χρηματοδότησης από το Γ΄ Κ.Π.Σ,
να δημιουργούνται ανυπέρβλητα προβλήματα σε τόσους συμπολίτες μας, που έχουν
ανάγκη και που βασίζονται στη στήριξη και στις υπηρεσίες των δομών αυτών και να
τίθεται σε κίνδυνο το δικαίωμα εργασίας χιλιάδων εργαζομένων σε αυτά τα προγράμματα.
Το ίδιο συνέβη και με μια σειρά άλλων ανάλογων προγραμμάτων όπως τα Κέντρα
Δημιουργικής Απασχόλησης για Παιδιά-ΚΔΑΠ, τα Κέντρα Ημερήσιας Φροντίδας
Ηλικιωμένων-ΚΗΦΗ κλπ.

Οι όψιμοι τιμητές των πάντων κάθε φορά που οι χρηματοδοτήσεις έφταναν στο τέλος,
εμφανίζονταν, κατηγορώντας και αναθεματίζοντας την Κυβέρνηση της ΝΔ. Το 2005 τα
προγράμματα ανανεώθηκαν, το 2007 επίσης και αυτές τις ημέρες παρατάθηκαν έως
τις 31/12/2008 και ανανεώθηκαν μέχρι το 2010 με πόρους του κρατικού
προϋπολογισμού και όχι της ΕΕ.

Και ήταν ευρέως γνωστό ότι η Κυβέρνηση αναζητούσε λύση για τη χρηματοδότησή τους,
ήταν πάνδηλη η σαφής της πρόθεση για συνέχιση της λειτουργίας τους, έστω και αν αυτό
απαιτούσε επιπρόσθετες θυσίες για όλους μας. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι οι
ανανεώσεις έγιναν με το υπάρχον κάθε φορά προσωπικό.

Όσο και αν έψαξα δε βρήκα πουθενά εδάφιο στις σχετικές προκηρύξεις των προγραμμάτων
που να μιλά για μονιμοποίηση των εργαζομένων ή για εσαεί δέσμευση του προγράμματος
με τους εργαζομένους. Δε βρήκα πουθενά κάτι που να δικαιολογεί την "απόγνωση" και
την "ασύλληπτη απορία" των "συνδικαλιστών" των εν λόγω προγραμμάτων στην Κορινθία
περί της αναλγησίας της Κυβέρνησης απέναντι στους εργαζομένους που θα "μείνουν στο
δρόμο" και που "έψαχναν για δουλειά στα τέλη Αυγούστου". Τα προγράμματα
λειτουργούν με συμβάσεις που εκ των προτέρων οι συμβαλλόμενοι γνωρίζουν τη
διάρκειά τους.

Αν θελήσω να λαϊκίσω, κάλλιστα θα μπορούσε να βγει στα κανάλια κάποιος νέος
κοινωνικός λειτουργός και να ωρύεται επειδή δε μπορεί και αυτός να βρει μια "κενή"
θέση στα προγράμματα. Εδώ το φαινόμενο είναι μοναδικό. Πηγαίνει κάποιος και υπογράφει
μια σύμβαση με συγκεκριμένα χρονικά δεδομένα και μετά ΑΠΑΙΤΕΙ όχι μόνο να συνεχίζει
ΜΟΝΟ ο ίδιος να έχει δικαίωμα επανασύναψης της σύμβασης, αλλά και να
ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ !!! Θεμιτό ως επιδίωξη, ακραίο ως απαίτηση.

Τα σχετικά ρεπορτάζ που έγιναν σε τοπικό επίπεδο (εφημερίδες, τηλεοράσεις) ανέδειξαν
με παρρησία χρόνου και χώρου το θέμα, αλλά παρουσιάστηκαν "τσιγκούνικα" επί
της ουσίας και της λύσης του. Η οποία λύση είναι εξαιρετικά σημαντική για το μέλλον
εφόσον τα προγράμματα θα χρηματοδοτούνται πλήρως από τον κρατικό προϋπολογισμό
και ο νοών ... νοείτω.

"Ευχαριστώ" ας μην πει κανείς. Η κοινωνική πολιτική άλλωστε είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ της
πολιτείας. Θα πρέπει όμως τουλάχιστον να ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ότι η Κυβέρνηση της ΝΔ και
του Κώστα Καραμανλή και τις υποσχέσεις της προς τους πολίτες τηρεί στο ακέραιο και
κοινωνική ευαισθησία διαθέτει στο θέμα των "Βοήθεια στο σπίτι".



Για την ιστορία, το θέμα λύθηκε με την ΚΥΑ 60292/2158.