Όταν ο Κώστας Χατζής τραγουδούσε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού
τραγουδιού, προσπαθούσε να δείξει πόσο ασήμαντα είναι τελικά ορισμένα πράγματα που
επηρεάζουν αρνητικά τη ζωή μας καθημερινά. Αξίζει κάποιες φορές να παραβλέπουμε
κάποια γεγονότα, ώστε να αποφεύγουμε καταστάσεις μεμψιμοιρίας, μιζέριας και
μικρότητας.
Η λεπτή κίτρινη γραμμή που φαίνεται όμως στην παραπάνω φωτογραφία, δεν ανήκει σε
αυτή την κατηγορία των «μικρών καθημερινών» που πρέπει να αφήσουμε στην άκρη για
να μη χαλάσουμε την πραότητα του ψυχισμού μας. Είναι μια γραμμή που μας χαλάει, που
χαλάει την εικόνα της πόλης μας, που υποβαθμίζει την αισθητική μας, που φέρνει
μελαγχολία στα όνειρά μας.
Μια γραμμή που έρχεται σε ευθεία και βίαια αντιδιαστολή με όλα εκείνα στα οποία μπορεί
να μας ταξιδέψει η γαλανή θάλασσά μας, όσο ακόμα παραμένει γαλανή …
Μιλάμε βεβαίως για τη γραμμή που ορίζει η κακότεχνη μάντρα του σταθμού του ΟΣΕ
στην Κόρινθο, αλλά και όσα κρύβει πίσω από το γκριζωπό, αποκρουστικό προσωπείο
της. Σαν άλλο τείχος του Βερολίνου, έστω και με αρκετή δόση υπερβολής, αυτός ο χώρος
έχει εξελιχθεί σε ένα στοιχειωμένο «νεκροταφείο», στο καλύτερο σημείο της πόλης, στην
εξωτερική βιτρίνα της.
Είναι άραγε αυτό που ονειρευόμαστε ; Είναι αυτό που θέλουμε να βλέπουμε στην είσοδο
της πόλης μας, αυτό που θέλουμε να μας εκπροσωπεί, να μας χαρακτηρίζει ; Ένας
αποκρουστικός μαντρότοιχος ; Ένας τοίχος που μισοκαλύπτει εγκαταλελειμμένα βαγόνια,
μισογκρεμισμένα παραπήγματα, μπόλικη σαβούρα και ένα σταθμό να θυμίζει «Τα τρένα
που φύγαν …», ένα άλλο μεγάλο τραγούδι ; Αυτό θέλουμε να μας θυμίζει η κύρια είσοδος
της πόλης μας ;
Κάποτε εκεί υπήρχε ζωή. Όχι σε πολύ διαφορετικές συνθήκες από τις σημερινές αλλά
υπήρχε κινητικότητα, εξυπηρετείτο ένας σκοπός. Σήμερα μόνο μελαγχολία γεμίζει τις
σκέψεις μας η εικόνα που αντικρίζουμε. Σήμερα όμως είναι και η ευκαιρία μας. Η ώρα
της συνειδητής επιλογής μας να αλλάξουμε εκείνα που υπάρχουν γύρω μας και
υποβαθμίζουν την αισθητική μας.
Μπορούμε να δημιουργήσουμε. Μπορούμε να αλλάξουμε την εικόνα και να
τοποθετήσουμε στη θέση της μάντρας μια άλλη γραμμή, μια γραμμή φυτεμένη με
όμορφα καλλωπιστικά φυτά, με ένα άνετο πεζοδρόμιο για τους πεζούς και μια πλατιά
λωρίδα για ποδήλατα. Πίσω από αυτή τη γραμμή να μην υπάρχουν τα μισογκρεμισμένα
παραπήγματα, αλλά όμορφοι χώροι αναψυχής, δεντροφυτεμένοι με χώρους για άθληση,
σύγχρονους και ελκυστικούς για όλες τις ηλικίες. Με μια σύγχρονη ράμπα για skateboard
εκεί που σήμερα βρίσκονται οι ανενεργές σιδηροδρομικές γραμμές, μια γουστόζικη παιδική
χαρά, μια μπασκέτα και γιατί όχι ακόμα και ένα μικρό γήπεδο ποδοσφαίρου (ο χώρος
υπάρχει απλά χάνεται πίσω από τη σκιά της μάντρας).
Μπορούμε να εμπλουτίσουμε την εικόνα με μια τεχνητή λίμνη και να προσθέσουμε ζωή.
Ζωή από εκείνη που μας λείπει στην πόλη. Πάπιες, νούφαρα, μικρές γέφυρες που θα
χρωματίζουν τους περιπάτους μας.
Και πίσω από τις γραμμές, εκεί που στέκει ο παλιός σταθμός
μπορούμε και πάλι να του
δώσουμε την αίγλη που του αξίζει. Να ξαναζωντανέψουμε τον αποχαιρετισμό, το
σφύριγμα του τρένου, να κοιτάξουμε και πάλι το ρολόι δίνοντας ένα ραντεβού στο χώρο
του σταθμού. Μπορούμε στις μοναχικές σήμερα αίθουσες να δημιουργήσουμε χώρους για
εκθέσεις, για εκδηλώσεις, με σύγχρονες υποδομές, ασύρματη ευρυζωνική πρόσβαση στο
Διαδίκτυο και ένα μουσειακό χώρο με εκθέματα από τη μεγάλη ιστορία του
σιδηρόδρομου.
Συχνά στην εποχή μας χρειαζόμαστε ένα όραμα για να πάμε λίγο παραπέρα, για να
φέρουμε μια απροσδόκητη λάμψη στην καθημερινότητά μας, μέσα από χαραμάδες που
σήμερα κοιτάμε με μελαγχολία. Ακόμα και αν αυτό το όραμα φαντάζει γλαφυρό ή
υπερβολικά ρομαντικό.
Ίσως κάποια από όλα αυτά να μην είναι απόλυτα εφικτά ή να έχουμε τη δυνατότητα να
πραγματοποιήσουμε λίγα, όμως και αυτό δεν είναι κάτι παραπάνω από το τίποτα που
αντικρίζει κανείς σήμερα όταν στρέψει το βλέμμα του προς το σταθμό ;
Ας τολμήσουμε να προτείνουμε λοιπόν με σαφήνεια και με νεανική ορμή σήμερα και
όχι σε ένα απροσδιόριστο αύριο. Μπορούμε απλώς και μόνο με τη φαντασία μας να
κάνουμε τη διαφορά …Με δύο πινελιές αλλάζει με μιας όλη η εικόνα, σκεφτείτε τι μπορεί να γίνει αν υπάρξουν
η πρωτοβουλία και η θέληση :
