|
Μήπως εμείς οι νέοι τα "ισοπεδώνουμε" όλα ; |
|
|
|
Έχει γραφτεί από ΟΝΝΕΔ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
|
|
Πέμπτη, 18 - 12 - 2008 |
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πρωϊνή" στις 19/12/08)
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ενημέρωση Πελοποννήσου" στις 19/12/08)
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Εφημερίδα της Κορίνθου" στις 19/12/08)
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ημερησία Κορίνθου" στις 22/12/08)
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κορινθιακή Ημέρα" στις 23/12/08)
Γράφει η Μαρία Δημητριάδη, Γενική Γραμματέας Τ.Γ. ΟΝΝΕΔ Δ. Σαρωνικού
 Με αφορμή τα πρόσφατα επεισόδια θα ήταν σώφρον, κατά τη
γνώμη μου, να εστιάσουμε την προσοχή μας σε ένα φαινόμενο
που τείνει να γίνει μόδα τα τελευταία χρόνια. Αναφέρομαι στο
κάψιμο της ελληνικής σημαίας από αγνώστου (;) προελεύσεως
άτομα.
Αν και μιλώντας για τέτοια θέματα από τη μια ελοχεύει ο
κίνδυνος να γίνεις και λίγο εθνικιστής και λίγο γραφικός,
να υποπέσεις και σε ανούσιους συναισθηματισμούς, από
την άλλη όμως, το να τα αφήνεις και εντελώς ασχολίαστα
και να σου φαίνονται απολύτως φυσιολογικά, θα το θεωρούσα
ένα είδος προδοσίας σε αυτούς που θυσίασαν το
πολυτιμότερο αγαθό που υπάρχει στον κόσμο και δεν αποτιμάται με όλα τα αγαθά
και τα πλούτη του κόσμου, τη ΖΩΗ.
Έχοντας την τύχη να έχω έναν παππού που ήταν ένας από τους πολλούς που πολέμησαν
στον πόλεμο του΄40, πέρασαν αιχμαλωσίες, εμφυλίους και ήταν από τους λίγους που
τελικά επέζησαν, μου σφίγγεται η καρδιά να βλέπω, όχι το 'πανί' αλλά αυτά που συμβολίζει
το 'πανί' να καίγονται. Ας θυμηθούμε και τον Σολωμό Σολωμού που σκοτώθηκε με τη
σημαία στο χέρι, πριν λίγα χρόνια στη Κύπρο ...
Όταν ακούω να μου διηγείται τις ιστορίες από το μέτωπο και το τι δυσκολίες έχει
περάσει, προσπαθώ για μια στιγμή να έρθω στη θέση του.
Ειλικρινά θεωρώ ότι σε καμία περίπτωση εγώ ο καλο(κακο)μαθημένος νέος της εποχής
μου δεν θα μπορούσα να αντέξω έστω στο ελάχιστο αυτές τις κακουχίες και την
ψυχολογική πίεση που έζησαν αυτοί οι άνθρωποι. Όταν μου μιλάει λοιπόν, για τον πόλεμο
του '40 λέει για τους φίλους του που σκοτώνονταν δίπλα του, που κονιορτοποιόντουσαν
όταν έσκαγε κάποιο από τα πανάρχαια κανόνια τους και που ζούσαν κάθε ώρα με το
φόβο μήπως είναι οι επόμενοι στη λίστα. Ειδικά όμως όταν μου λέει για κάποια παιδάκια
που σκοτώνονταν αγκαλιά με τη σημαία και το αίμα τους πότιζε αυτό το πανί, τότε
πάντα δακρύζει. Και εμείς τι κάνουμε; Καίμε τη σημαία χωρίς ενδοιασμούς λες και είναι
σύμβολο ποδοσφαιρικής ομάδας!
Μήπως τελικά εμείς οι σημερινοί νέοι είμαστε άξιοι της μοίρας μας; Μήπως το ότι δεν
έχουμε στόχους και όνειρα οφείλεται στο ότι έχουμε βάλει στην άκρη κάποιες
αξίες και ιδανικά; Μήπως τελικά τα έχουμε "ισοπεδώσει" όλα;
Αυτή η φλεγόμενη σημαία αντιπροσωπεύει εσένα και μένα, αυτούς που πέθαναν για
αυτή και όλες τις αξίες που κουβαλά ένα έθνος. Αξίες που το κάνουν να διαφέρει και να
ξεχωρίζει από τα άλλα. Και όταν μάλιστα αυτό το έθνος για να επιζήσει χρειάστηκαν
αγώνες και θυσίες, τότε, ό,τι το συμβολίζει απαιτεί τη δέουσα τιμή και σεβασμό.
Σαν το νεαρό Αλέξανδρο ήταν και αυτοί που τίμησαν με τη ζωή τους αυτή τη σημαία.
Νέοι με όνειρα και ελπίδες για το μέλλον. Δεν γεννήθηκαν για να πεθάνουν για σένα και
για μένα στα 18 ή 20 τους χρόνια. Και θα ήταν επιεικώς αστείο να επιχειρήσουμε να
συγκριθούμε στην προσήλωση σε αξίες και ιδανικά με τους νέους εκείνης της εποχής
όταν καθόμαστε απαθείς και βλέπουμε να καίγεται άτιμα αυτό το σύμβολο σε κάποιο
δρόμο ή σε έναν κάδο απορριμάτων, όταν κάποτε καιγόταν έντιμα και ένδοξα στο
πεδίο κάποιας μάχης.
Μήπως αυτούς τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν για το έθνος αφού δεν μπορούμε να
τους τιμήσουμε αλλιώς, να τους τιμήσουμε τουλάχιστον δείχνοντας σεβασμό στο σύμβολο
για το οποίο θυσιάστηκαν; Μήπως αποτελεί ύβρι όχι μόνο το κάψιμο της σημαίας αλλά
και η μη εναντίωση μας και η καταδίκη τέτοιων πράξεων;
Ο κόσμος αλλάζει,η κοινωνία αλλάζει, ο καθένας μας αλλάζει. Όλοι μας μετατρεπόμαστε
σε τηλεκατευθυνόμενα της τηλεόρασης και οδηγούμαστε από συγκεκριμένες
κατευθυντήριες γραμμές που μας προβάλλει ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Προς Θεού
όμως, κάποια πράγματα είναι ιερά, ας δείξουμε λίγο σεβασμό ...
|
|
Τελευταία ενημέρωση ( Τετάρτη, 31 - 12 - 2008 )
|
